Mount Doom en zelfgemaakt bubbelbad
Door: camiel
Blijf op de hoogte en volg Camiel
19 Mei 2011 | Nieuw Zeeland, Whangarei
Hallo iedereen,
Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Mijn reis gaat onderhand richting het eindpunt, maar natuurlijk niet voordat ik de laatste hoogtepunten van het Noordereiland heb gezien. De laatste keer blogte ik vanuit Taupo. De dagen daarna heb ik een vulkaan beklommen en heb ik kuilen voor mezelf gegraven. Ik hoor jullie denken, ‘hoezo dat dan?’ Lees maar lekker verder en je komt het antwoord vanzelf te weten.
Taupo is het plaatsje dat aan het grootste meer van Nieuw Zeeland ligt. Ik heb daar de beroemde Huka falls bezocht. Dat was 200000 liter water die per seconde naar beneden donderde. Ook heb ik nog even geprobeerd om een hole-in-one te maken, met de hole op het meer, maar ik heb er nu vrede mee genomen dat ik geen golfpro word.
Na Taupo ging ik naar het dorpje National Park. In het dorpje zelf is opzich heel weinig te beleven, maar het is wel de toegangspoort tot één van de mooiste wandelroutes in de wereld. Die wandelroute heet de Tongariro Crossing. En ik had al dagenlang de weerberichten in de gaten gehouden zodat ik op de mooiste dag die wandeling kon maken. Ik had besloten om die route in twee dagen te doen, zodat ik genoeg tijd had om de dingen te zien die ik wilde zien. Ik werd met een busje naar het beginpunt van de crossing gebracht. Ik had het goed uitgekozen met het weer, want het was voor het eerst sinds twee weken weer goed. Zo begon ik met goede moed en met vele anderen aan de crossing. Het eerste stuk was vooral langzaam klimmen. Zo heb je de Devil Stairs die je ongeveer 1000 treden omhoog laten klimmen. Maar dat is het allemaal waard, want hoe hoger je komt, hoe mooier het uitzicht.
Uiteindelijk kom je aan de voet van de beroemdste berg van Nieuw Zeeland. Dat is Mount Ngarahoe, ook wel bekend als Mount Doom uit de film The lord of the rings. Het laatste stuk van de derde film is op deze berg opgenomen. Ik had me voordat ik de Tongariro Crossing ging doen één ding voorgenomen; ik moet en zal die berg beklimmen. Dat was ook de reden dat ik er twee dagen over wilde doen. 1200 meter steil omhoog klimmen zou me minstens drie uur kosten. Ik begon aan de klim, maar zag al snel in waarom deze berg zo lastig te beklimmen is. De hele berg is bezaaid met losse stenen en zand. Elke keer als je één verkeerde stap zet, glij je twee stappen terug. Dat betekent dus heel goed kijken waar je loopt en vooral heel rustig aan doen.
Na drie vermoeiende uren kwam ik aan bij de top. Ik was samen met één andere zo gek om de tocht naar de top te maken. Je verwacht als je de berg ziet dat de top gewoon een gewone bergtop is zoals je gewend bent, ook al weet je dat het een vulkaan is. Pas op het allerhoogste punt kan je zien dat in het midden van de top een gigantische rood/geel/bruine krater van wel 100 meter diep zit. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi dat is. Ik stond op 2500 meter hoogte met een gigantische krater voor me. Als ik om me heen keek had ik werkelijk waar een heel mooi uitzicht. Ik kon alles van Mount Taranaki, 200 kilometer ten westen van me ,tot Lake Taupo, 100 kilometer ten noorden van me, kijken. Ik ben de hele krater rondgelopen en heb genoeg tijd genomen om alles te bekijken, je staat nou eenmaal niet elke dag op de top van Mount Doom. Daarna begon ik de tocht naar beneden. Dat kostte me in totaal 10 minuten. Het enige wat je maar hoeft te doen is te huppelen en door al dat losliggende zand glij je heel erg snel naar beneden toe. Een beetje zomer skiën dus.
Eenmaal beneden aangekomen ging ik verder met de ‘normale’ crossing, het volgende hoogtepunt was de red crater. Dat is een krater die door de grote hoeveelheid van ijzer schitterend rood is gekleurd. Daarna ging ik weer verder naar het volgende, het was echt een route die je van de ene ‘ooh’ naar de andere ‘aah’’ bracht. Vlak naardat ik de Red crater had verlaten kwamen de Emerald lakes. Een drietal emerald blauwe vulkaanmeertjes. Schitterende kleuren in dit vulkaanlandschap. Daarna nam ik de afslag richting mijn hut. Ik liep twee uur door een soort maanlandschap. Overal was zand en zwarte rotsen die uit het niets omhoog rezen. Na 9 uur lopen kwam ik bij mijn hut aan. Je kan je misschien wel voorstellen dat ik totaal geen moeite had om om acht uur in een diepe slaap te vallen.
De volgende dag zou ik richting het eindpunt van de crossing gaan. Daarvoor zou ik weer twee uur door het maanlandschap terug moeten lopen en daarna zou ik drie uur de rest van de crossing moeten lopen. Het weer was jammer genoeg niet zo mooi als de dag ervoor. Anders gezegd, het was verschrikkelijk ***weer. Er werd die ochtend gewaarschuwd voor windstoten van 100 km/h en het regende de hele dag door. Het was een verschrikkelijke tocht waarin de regen gewoon pijn deed in mijn gezicht. Ik heb niks meer van de route kunnen zien, zo slecht was het weer. Ik was dan ook heel erg blij toen ik weer in mijn warme hostel was.
De dagen erop ben ik vanuit het Tongariro National park naar de Bay of Plenty gegaan. Om precies te zijn, ik ging naar Tauranga. Daar heb ik Mount Manganui beklommen en dat gaf me een schitterend uitzicht over de Bay of Plenty. ’S Avonds heb ik in het strandplaatsje de sfeer van een standfeest geproefd.
Daarna ben verder gegaan naar de Coromandel. Dat is het schiereiland dat naast het schiereiland van Auckland ligt. Daar heb ik een hostel in Whitianga opgezocht. De publiekstrekker van de Coromandel is Hot water beach. Daar ging ik dus ook naartoe. Het is een heel erg uniek strand. Het water dat onder het strand ligt wordt namelijk opgewarmd door magma die daar niet zo heel diep onder de grond zit. Als je een kuil op Hot water beach graaft, komt er dus heet water naar boven. Dat water is echter verschrikkelijk heet. Als je het echter mengt met zeewater krijg je een heerlijk zelfgemaakt bubbelbad. Ik voelde me weer helemaal jong, ik en m’n schep en de grote zee. Ik heb daar uiteindelijk een uur lang in mijn bubbelbad kunnen liggen, totdat het hoogtij werd.
Ik heb ondertussen de Coromandel al verlaten en zit momenteel ten noorden van Auckland. Wat ik daar allemaal beleef lees je de volgende keer. Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot ziens bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Greetings,
Camiel
ps excuses voor mijn spelling, mijn Nederlands gaat na drie maanden het nauwelijks geschreven te hebben ietwat achteruit.
Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Mijn reis gaat onderhand richting het eindpunt, maar natuurlijk niet voordat ik de laatste hoogtepunten van het Noordereiland heb gezien. De laatste keer blogte ik vanuit Taupo. De dagen daarna heb ik een vulkaan beklommen en heb ik kuilen voor mezelf gegraven. Ik hoor jullie denken, ‘hoezo dat dan?’ Lees maar lekker verder en je komt het antwoord vanzelf te weten.
Taupo is het plaatsje dat aan het grootste meer van Nieuw Zeeland ligt. Ik heb daar de beroemde Huka falls bezocht. Dat was 200000 liter water die per seconde naar beneden donderde. Ook heb ik nog even geprobeerd om een hole-in-one te maken, met de hole op het meer, maar ik heb er nu vrede mee genomen dat ik geen golfpro word.
Na Taupo ging ik naar het dorpje National Park. In het dorpje zelf is opzich heel weinig te beleven, maar het is wel de toegangspoort tot één van de mooiste wandelroutes in de wereld. Die wandelroute heet de Tongariro Crossing. En ik had al dagenlang de weerberichten in de gaten gehouden zodat ik op de mooiste dag die wandeling kon maken. Ik had besloten om die route in twee dagen te doen, zodat ik genoeg tijd had om de dingen te zien die ik wilde zien. Ik werd met een busje naar het beginpunt van de crossing gebracht. Ik had het goed uitgekozen met het weer, want het was voor het eerst sinds twee weken weer goed. Zo begon ik met goede moed en met vele anderen aan de crossing. Het eerste stuk was vooral langzaam klimmen. Zo heb je de Devil Stairs die je ongeveer 1000 treden omhoog laten klimmen. Maar dat is het allemaal waard, want hoe hoger je komt, hoe mooier het uitzicht.
Uiteindelijk kom je aan de voet van de beroemdste berg van Nieuw Zeeland. Dat is Mount Ngarahoe, ook wel bekend als Mount Doom uit de film The lord of the rings. Het laatste stuk van de derde film is op deze berg opgenomen. Ik had me voordat ik de Tongariro Crossing ging doen één ding voorgenomen; ik moet en zal die berg beklimmen. Dat was ook de reden dat ik er twee dagen over wilde doen. 1200 meter steil omhoog klimmen zou me minstens drie uur kosten. Ik begon aan de klim, maar zag al snel in waarom deze berg zo lastig te beklimmen is. De hele berg is bezaaid met losse stenen en zand. Elke keer als je één verkeerde stap zet, glij je twee stappen terug. Dat betekent dus heel goed kijken waar je loopt en vooral heel rustig aan doen.
Na drie vermoeiende uren kwam ik aan bij de top. Ik was samen met één andere zo gek om de tocht naar de top te maken. Je verwacht als je de berg ziet dat de top gewoon een gewone bergtop is zoals je gewend bent, ook al weet je dat het een vulkaan is. Pas op het allerhoogste punt kan je zien dat in het midden van de top een gigantische rood/geel/bruine krater van wel 100 meter diep zit. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi dat is. Ik stond op 2500 meter hoogte met een gigantische krater voor me. Als ik om me heen keek had ik werkelijk waar een heel mooi uitzicht. Ik kon alles van Mount Taranaki, 200 kilometer ten westen van me ,tot Lake Taupo, 100 kilometer ten noorden van me, kijken. Ik ben de hele krater rondgelopen en heb genoeg tijd genomen om alles te bekijken, je staat nou eenmaal niet elke dag op de top van Mount Doom. Daarna begon ik de tocht naar beneden. Dat kostte me in totaal 10 minuten. Het enige wat je maar hoeft te doen is te huppelen en door al dat losliggende zand glij je heel erg snel naar beneden toe. Een beetje zomer skiën dus.
Eenmaal beneden aangekomen ging ik verder met de ‘normale’ crossing, het volgende hoogtepunt was de red crater. Dat is een krater die door de grote hoeveelheid van ijzer schitterend rood is gekleurd. Daarna ging ik weer verder naar het volgende, het was echt een route die je van de ene ‘ooh’ naar de andere ‘aah’’ bracht. Vlak naardat ik de Red crater had verlaten kwamen de Emerald lakes. Een drietal emerald blauwe vulkaanmeertjes. Schitterende kleuren in dit vulkaanlandschap. Daarna nam ik de afslag richting mijn hut. Ik liep twee uur door een soort maanlandschap. Overal was zand en zwarte rotsen die uit het niets omhoog rezen. Na 9 uur lopen kwam ik bij mijn hut aan. Je kan je misschien wel voorstellen dat ik totaal geen moeite had om om acht uur in een diepe slaap te vallen.
De volgende dag zou ik richting het eindpunt van de crossing gaan. Daarvoor zou ik weer twee uur door het maanlandschap terug moeten lopen en daarna zou ik drie uur de rest van de crossing moeten lopen. Het weer was jammer genoeg niet zo mooi als de dag ervoor. Anders gezegd, het was verschrikkelijk ***weer. Er werd die ochtend gewaarschuwd voor windstoten van 100 km/h en het regende de hele dag door. Het was een verschrikkelijke tocht waarin de regen gewoon pijn deed in mijn gezicht. Ik heb niks meer van de route kunnen zien, zo slecht was het weer. Ik was dan ook heel erg blij toen ik weer in mijn warme hostel was.
De dagen erop ben ik vanuit het Tongariro National park naar de Bay of Plenty gegaan. Om precies te zijn, ik ging naar Tauranga. Daar heb ik Mount Manganui beklommen en dat gaf me een schitterend uitzicht over de Bay of Plenty. ’S Avonds heb ik in het strandplaatsje de sfeer van een standfeest geproefd.
Daarna ben verder gegaan naar de Coromandel. Dat is het schiereiland dat naast het schiereiland van Auckland ligt. Daar heb ik een hostel in Whitianga opgezocht. De publiekstrekker van de Coromandel is Hot water beach. Daar ging ik dus ook naartoe. Het is een heel erg uniek strand. Het water dat onder het strand ligt wordt namelijk opgewarmd door magma die daar niet zo heel diep onder de grond zit. Als je een kuil op Hot water beach graaft, komt er dus heet water naar boven. Dat water is echter verschrikkelijk heet. Als je het echter mengt met zeewater krijg je een heerlijk zelfgemaakt bubbelbad. Ik voelde me weer helemaal jong, ik en m’n schep en de grote zee. Ik heb daar uiteindelijk een uur lang in mijn bubbelbad kunnen liggen, totdat het hoogtij werd.
Ik heb ondertussen de Coromandel al verlaten en zit momenteel ten noorden van Auckland. Wat ik daar allemaal beleef lees je de volgende keer. Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot ziens bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Greetings,
Camiel
ps excuses voor mijn spelling, mijn Nederlands gaat na drie maanden het nauwelijks geschreven te hebben ietwat achteruit.
-
19 Mei 2011 - 15:06
Giel:
Kom ik terug van mijn M&O examen, mag ik lekker genieten van jou verhaal! :D
Deze foto's zijn ook weer super!
Geniet nog maar is goed van je laatste deel daarzo!
(L) -
19 Mei 2011 - 20:20
Daan:
T blijft vet daar zie ik zo, leipe foto's ;) Ik ben het geheel eens met Giel, zoals hij al zei "Geniet nog maar is goed van je laatste deel daarzo" (Giel Peters, 2011), om plagiaat te voorkomen, maar iig, geniet er nog van!
One (L) -
22 Mei 2011 - 21:53
Marijke Grimberg:
Genoten van de laatste verhalen.
Geweldig allemaal heerlijk om zo op mijn stoel mee te beleven.Prachtige foto''s.IK heb er heerlijk van genoten doe jij dat ook nog maar even.
De koek is bijna op dus GENIET ERVAN.
Goede reis verder,veel hartelijke groetjes .marijke. -
22 Mei 2011 - 22:00
Marijke Grimberg:
Hiernaast staat een reis genootje van mij uit Australie.IK zie hem nog springen over de velden.Zo zul jij ook nog vele jaren nagenieten van deze reis.Maak nog maar veel foto's .wij genieten daar ook van.Bedankt voor het beeldende verhaal.Lekker nat en spannend was het.Kijk weer uit naar het vervolg.Wordt nu kort maar hevig...dus geniet.Groetjes Marijke. -
24 Mei 2011 - 11:45
Jan En Jellie:
wat zijn wij nieuwsgierig naar de vele foto.s die je ongetwijfeld hebt gemaakt. Jitske is wel opgewonden dat ze je binnenkort weer kan knuffelen.(ik ook natuurlijk). Je kunt de laatste dagen daar lekker uitrusten want de bergen heb je wel achter je gelaten en de noordelijke stranden nodigen uit tot lekker zonnen (als die er is). We hopen je verhalen binnenkort te horen, tot gauw ziens en goede reis. -
25 Mei 2011 - 13:37
Myrthe:
Hoi Camiel!
Hoorde dat je binnenkort weer terug komt. Heel veel plezier daar nog en maak er echt nog even een mooie en onvergetelijke tijd van!
veel liefs -
26 Mei 2011 - 10:29
Roel:
Camielerd!
Heb al je verhalen bijgehouden en genoten van alles wat je te vertellen had! Ik hoop (en weet eigenlijk zeker) dat je enorm van deze tijd genoten hebt en dat dit je voor de rest van je leven bij zal blijven! We spreken snel weer een keertje af zodat ik al je verhalen kan horen ;)
Tot snel! X -
28 Mei 2011 - 09:39
Ilonka Lunenburg:
hey camiel
wat was het weer een gaaf verhaal!! dat je het zoek zo hoog te klimmen! maar het zal wel helemaal geweldig zijn geweest zo hoogt op de top!! en wat zijn je fotos toch weer prachtig. lekker he badderen in een bubbelbad op het strand! heel veel plezier en tot het volgende verhaal :)
groetjes ilonka -
30 Mei 2011 - 19:54
Ilonka Lunenburg:
hoi camiel
dat was leuk vanmiddag sta je in een keer richt voor mijn neus!! ik wist wel dat je binnekort terug kwam maar niet zo snel al!! kei leuk zeg welkom terug in nederland!! nu kunt je gaan na genieten van je reis!! bedankt voor die mooie en lange verhalen en fotos van je! ik zal ze wel gaan missen. maar ik zal er nog wel veel van horen en zien bij de appie tot snel weer!
groetjes ilonka ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
