cultuurshock, check!

Hallo lieve mensen,
Ik ben alweer meer dan een week weg, maar door de vele dingen die heb ik meegemaakt lijkt het alsof dat al een maand is. Niet dat het niet leuk is hier, het is geweldig. Het is alleen zo anders dan in Nederland, niets gaat in Nepal als ik in Nederland gewend ben. Dat leverde in het begin een best grote cultuurshock op, maar nu begin ik langzaamaan een beetje te wennen.
De heenreis naar Nepal verliep voorspoedig. Al op het vliegveld van Kathmandu bleek dat we in een andere wereld waren aangekomen. Nepalese mannen snelden naar ons toe om ons te helpen met onze tas. Dat lijkt aardig bedoeld, maar het enige waar ze op uit zijn is ons geld. Gelukkig was er iemand van onze vrijwilligersorganisatie om ons op te pikken en ons veilig bij ons hotel af te zetten. Onderweg reden we door een slechte buurt van Kathmandu, overal afval, slechte huizen, straathonden en een verkeer waar de enige regel de regel van de chaos was. Hier schrokken we dan ook best wel van. Eenmaal in ons hotel besloten we dat het verstandig was onze jetlag eerst eens uit te slapen.
Om 12 uur 'smiddags werden we weer wakker. Volledig uitgerust en klaar om Kathmandu te gaan bezichtigen. We zijn die middag door Thamel gelopen, het touristische winkelgebied van Kathmandu. Overal felgekleurde kleren, boeddabeelden, reisbureautjes en restaurantjes. We werden gemiddeld 14 keer per minuut aangesproken of we naar binnen wouden komen, maar mensen afwijzen leer je snel in een stad als Kathmandu. Oordopjes zijn ook geen overbodige luxe in Kathmandu, omdat het lijkt alsof de auto's daar hun rempedaal hebben vervangen door een toeter. Dat helpt echter niet om het verkeer soepeler te laten verlopen, want de slechte weg en het gebrek aan verkeersregels zorgen ervoor dat het een regelrechte verkeerschaos is, overal in Kathmandu.
De volgende dag zijn we naar Kathmandu Durbar Square gegaan, het centrale plein in Kathmandu. We waren van plan vroeg te gaan (echt waar), maar een flinke monsoonbui zorgde ervoor dat we eventjes moesten schuilen. Eenmaal daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Het stond er vol met hindoeistische tempels, de ene nog groter en mooier dan de andere. De meeste van de tempels zijn al vele eeuwen oud. Ook hier werden we vaak aangesproken door Nepalese mannen die allemaal voor veel te veel geld onze gids op Durbar Square wilden zijn, maar het woordje 'no' doet wonderen.
De zondag zijn we naar boedistische 'stupa's' gegaan. Stupa's zijn een soort grote witte halve bollen met daarop een kroon. Je kunt er niet in of op, maar het is de bedoeling om er in de richting van de klok omheen te lopen en te bidden. Eerst zijn we naar de stupa gegaan die bijnaam de 'monkey temple' heeft. We zijn hierbij afgezet door een riksaw, een fiets waar twee mensen achterin kunnen zitten. We zijn ook op een andere manier afgezet, want de meneer bracht ons voor veel te veel geld maar tot halverwege. Gelukkig konden we zelf de weg aardig vinden. De monkey temple was schitterend. Hij ligt bovenop een heuvel met een mooi uitzicht over Kathmandu. Ook krioelt het rond de tempel van de resusaapjes (ja vandaar die bijnaam). Hierna zijn we naar de grootste stupa ter wereld gegaan; bodnath. Die heeft een doorsnede van ongeveer 50 meter en er lopen constant ongeveer 200 boedisten omheen te bidden. Veel van die boedisten waren Tibetanen en droegen geel en rode gewaden zoals de dalai lama. Omdat deze stupa zo'n belangrijke plek is, zitten er ook veel boedistische kloosters omheen. Wij besloten een kijkje bij één van die kloosters te nemen. Toevallig ging net de bel voor het bidden van de monniken en wij hadden de eer om bij het bidden van de 300 monniken te mogen zitten. Dat bidden gebeurde op een hele grappige manier. Elke monnik had een aantal bladen die 20 cm in hoogte en 50 cm in lengte waren. Op elk van die bladen stond een andere tekst. Op commando van de hoofdmonnik begon elke monnik tegelijkertijd hardop die tekst voor te lezen, zodat er een enorm lawaai van monniken ontstond, heel apart. Het enige probleem voor mij was dat we in een kleermakerszit moesten zitten en naar een half uur bidden had ik geen gevoel meer in mijn linkerbeen. Toen besloten we dat het tijd was om naar huis te gaan.
Maandag, dinsdag en woensdag hebben we introductiedagen gehad van mijn vrijwilligersorganisatie. We hebben les gehad in de nepalese cultuur, de nepalese taal en hebben tips meegekregen voor onze gezondheid. Ook hebben we andere vrijwilligers uit Frankrijk, USA, Singapore, Canada, Australie en Engeland ontmoet die op dezelfde tijd stage gingen doen. 'S avonds gingen we dan samen uit eten en dat was erg gezellig.
Op woensdagavond was het dan zo ver, we werden gebracht naar ons gastgezin waar wij de komende 6 weken zullen verblijven. Ze leven voor Nepalese standaarden heel luxe met een TV, computer, magnetron, rijstkoker en een schitterend uitzicht over de Kathmanduvallei. En nog het meest luxe van alles, ze hebben een europese WC waarop je gewoon kan zitten! Ze hebben echter geen warm water, het matras in 1 cm dik en alles wordt hier zittend in kleermakerszit gedaan waardoor mijn linkerbeen het erg moeilijk heeft, maar ik denk dat ik hieraan wel kan wennen. Gelukkig is het gastgezin heel erg aardig, vader en moeder zijn streng gelovig en staan elke ochtend om 6 uur op om te bidden. Ze hebben in totaal 6 kinderen waarvan de jongste dochter nog thuiswoont. Zij spreekt goed engels en kan dus voor tolk spelen. Ze zijn heel erg nieuwsgierig naar hoe het er in Nederland eraan toe gaat.
Owja, voor ik het vergeet te vertellen. Lizzy en ik zijn een jaar geleden getrouwd. Nee geintje, de mensen van onze vrijwilligersorganisatie legden ons uit dat het verkeringsprincipe onbekend is in Nepal, dus dat het veel makkelijk aan hun uit te leggen was dat we een getrouwd stel waren. Dus dat deden we dan maar. Natuurlijk zijn jullie allemaal uitgenodigd als we echt gaan trouwen.
Namasté
Camiel