Tropen en octupus
Door: camiel
Blijf op de hoogte en volg Camiel
27 April 2011 | Nieuw Zeeland, Paraparaumu
Hallo iedereen,
Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verhaal heb geplaatst. Ik schat dat het ongeveer twee weken is. Ik ben op dit moment al in het Noordereiland aangekomen. De afgelopen tijd heb ik het grootste gedeelte van de tijd in tropisch gebied doorgebracht. Ook ben ik de een octopus van vijf meter lang tegengekomen. Hoe dat zit? Lees dat maar in mijn blog.
Ik verliet jullie op het moment dat ik in Hokitika zat. De dag daarna ben ik naar Punakaiki gegaan. Dat plaatsje is beroemd om zijn ‘’Pancake rocks’’. Dat zijn rosten aan de kust die door erosie van de zee zijn gevorm en nu lijken op een heleboel pannenkoeken die op elkaar gestapeld zijn. Ook heb je daar zogeheten ‘’blowholes’’. Als het hoogtij is golft het water onderin die blowholes. Dan komt het er boven door een gat in de aarde uit en wordt het een meter of zes omhoog gespoten, erg cool.
Daarna ben ik doorgegaan richting het Abel Tasmanpark. Dat is het drukstbezochte park in Nieuw Zeeland. Als ik de brochures erover mocht geloven, was het een soort paradijs op aarde. Ik besloot daarom om daar wat heel wat tijd door te gaan brengen. Ik besloot om daar een driedaagse wandeling te gaan doen. Dat was een goede keuze, het was werkelijk schitterend. Het water was helblauw, de stranden waren goud en ik had drie dagen schitterend weer. Het was zelfs zo erg, dat je na drie dagen dacht: alweer zo’n strand, daarvan heb ik er al genoeg gezien. Omdat er geen bus gaat in het Abel Tasmanpark, heb je twee opties om terug te gaan. Je kan gaan lopen (no way). Of je kan de watertaxi nemen (yeah!). Ik ging dus met een speedboot terug naar de plek waar de bus me weer kon oppikken. Dat was een wilde en spectaculaire tocht. Ik was blij was dat ik geen bolhoed droeg, want die was zeker afgewaaid. Het grappigste was misschien nog wel dat ik de stranden herkende die ik de afgelopen drie dagen had bezocht.
De dag na mijn tocht heb ik uitgerust van drie dagen wandelen met 15 kilo op mijn rug. Daarna ging ik verder richting de Golden Bay. Ik ging daar weer liftend naartoe. Ik had echter één probleem. Het was werkelijk ver-schrik-ke-lijk weer. En dat is het probleem van tropische gebieden, als het regent, dan regent het ook hard. Het ergste was nog dat ik in dat weer moest gaan liften. Dat ging echter heel goed, aangezien de meeste mensen heel veel medelijden hadden met een jongen die in de regen stond te liften. (tip: altijd een gezicht trekken alsof je al een uur of drie in de regen staat)
In de Golden Bay heb ik verschillende dingen bezocht. Het mooiste was het noordelijkste puntje van het zuidereiland, Cape Farewell en het nabijgelegen Wharariki beach. Wharariki beach was heel erg mooi. Het was een heel breed strand met daarop gigantische rotsen. Zo had je een arc de triomphe achtige rots die meer dan 40 meter hoog was. Ook speelden er overal op het strand baby-zeehondjes in kleine plassen. Ze zwommen heen en weer in de plassen en maakten koprollen. Je kon alleen niet te dichtbij komen, want dan renden ze heel snel richting de zee.
Daarna ben ik naar Picton gegaan. Dat is eigenlijk de entree van het zuidereiland. Elke dag komen hier 20 ferry’s aan. Ik ben in Picton in het mooiste hostel tot dan toe verbleven. Het heet ‘Thumbstone backpackers’. Alles was in de stijl van graven en doodshoofden. Dat klinkt heel erg onsmakelijk, maar het zag er werkelijk heel leuk uit. Picton ligt in een gebied met heel veel eilandjes, schiereilanden en veel heuvels. Het was een heel mooi gebied. Ik ben daar dan ook een paar extra dagen verbleven, ook omdat mijn hostel een jacuzzi had met een schitterend uitzicht over de haven van Picton.
Ik ben daar in totaal vier dagen gebleven. Daarna vond ik dat het onderhand tijd werd om de grote tocht richting het noordereiland te maken. Ik zei vaarwel tegen het zuidereiland en ging met de ferry richting het noordereiland. Het eerste stuk leidde ons door een lange delta die ‘the Queen Charlott sound’ heet. Daarna kwamen we op de Cook Strait. Dat is het stukje zee tussen het Noorder-en Zuidereiland. De zee was vrij wild, maar omdat de ferry zo gigantisch groot was, merkte je er eigenlijk niks van. Het mooiste was nog wel dat je halverwege Cook Strait zowel de kust van het Noordereiland en het Zuidereiland kon zien. Ik kwam uiteindelijk veilig in de haven van Wellington aan.
Ik verbleef in Wellington in een gigantisch jeugd hostel. Het leek meer op een hotel. De dag van aankomst kwam ik erachter dat het goede vrijdag was. (ik ben helemaal uit mijn ritme) Daardoor waren alle winkels gesloten en had ik een maaltijd van restjes. De dag erop ben ik met een treintje op een heuvel in Wellington gegaan. Daar heb ik door het officiële park gelopen. Die middag ben ik naar het Te Papa museum (het Nieuw Zeeland Museum) gegaan. In de veronderstelling dat dat museum in een middag te bezichtigen was. Dat was het dus niet. Het museum had zes verdiepingen en in die middag had ik alleen maar de eerste en tweede verdieping gezien. Dit is geen oudbollig museum, maar eigenlijk een reis door alles wat Nieuw Zeeland te bieden heeft. Er hangen haast geen schilderijen, maar alles is gericht op dingen meemaken, dingen zelf doen en zien. Ik heb in een huisje gestaan waarin een aardbeving werd nagebootst (alhoewel ik één aardbeving wel genoeg vond) en ik mocht zelf proberen door te springen een aardbevinkje te veroorzaken. Het pronkstuk van het museum is echter een octopus op sterk water. En dat is niet zomaar een octopus, maar de grootste octopus die ooit gevangen is. Hij is wel vijf meter lang! Het was heel griezelig om dat beest van dichtbij te bekijken en te beseffen dat zulke beesten werkelijk leven. Het gekste was om te ontdekken dat de octopus geen mond heeft zoals in tekenfilms (Octo), maar dat hij een soort omgekeerde snavel heeft tussen het begin van zijn tentakels. Die wil ik nooit, maar dan ook nooit levend tegenkomen.
De dagen erop ben ik nog twee keer terug geweest naar het Te Papa museum. Ik heb toen nog veel meer gezien, maar ik zal jullie niet alles verklappen (voor het geval dat jullie nog ooit naar Nieuw Zeeland gaan). Ook ben ik een rondleiding gehad door het parlementsgebouw van Nieuw Zeeland. Het was heel leuk om te zien, vooral toen ik ‘s avonds het nieuws keek en gewoon dingen herkende van waar de parlementariërs hun interviews deden.
Ik zit momenteel in Paraparaumu, een plaatsje 50 km ten noorden van Wellington. Het weer is de afgelopen dagen verschrikkelijk slecht geweest en ik hoop dat het snel weer beter wordt. Dan vervolg ik mijn reis.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER!
Greetings,
Camiel
Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verhaal heb geplaatst. Ik schat dat het ongeveer twee weken is. Ik ben op dit moment al in het Noordereiland aangekomen. De afgelopen tijd heb ik het grootste gedeelte van de tijd in tropisch gebied doorgebracht. Ook ben ik de een octopus van vijf meter lang tegengekomen. Hoe dat zit? Lees dat maar in mijn blog.
Ik verliet jullie op het moment dat ik in Hokitika zat. De dag daarna ben ik naar Punakaiki gegaan. Dat plaatsje is beroemd om zijn ‘’Pancake rocks’’. Dat zijn rosten aan de kust die door erosie van de zee zijn gevorm en nu lijken op een heleboel pannenkoeken die op elkaar gestapeld zijn. Ook heb je daar zogeheten ‘’blowholes’’. Als het hoogtij is golft het water onderin die blowholes. Dan komt het er boven door een gat in de aarde uit en wordt het een meter of zes omhoog gespoten, erg cool.
Daarna ben ik doorgegaan richting het Abel Tasmanpark. Dat is het drukstbezochte park in Nieuw Zeeland. Als ik de brochures erover mocht geloven, was het een soort paradijs op aarde. Ik besloot daarom om daar wat heel wat tijd door te gaan brengen. Ik besloot om daar een driedaagse wandeling te gaan doen. Dat was een goede keuze, het was werkelijk schitterend. Het water was helblauw, de stranden waren goud en ik had drie dagen schitterend weer. Het was zelfs zo erg, dat je na drie dagen dacht: alweer zo’n strand, daarvan heb ik er al genoeg gezien. Omdat er geen bus gaat in het Abel Tasmanpark, heb je twee opties om terug te gaan. Je kan gaan lopen (no way). Of je kan de watertaxi nemen (yeah!). Ik ging dus met een speedboot terug naar de plek waar de bus me weer kon oppikken. Dat was een wilde en spectaculaire tocht. Ik was blij was dat ik geen bolhoed droeg, want die was zeker afgewaaid. Het grappigste was misschien nog wel dat ik de stranden herkende die ik de afgelopen drie dagen had bezocht.
De dag na mijn tocht heb ik uitgerust van drie dagen wandelen met 15 kilo op mijn rug. Daarna ging ik verder richting de Golden Bay. Ik ging daar weer liftend naartoe. Ik had echter één probleem. Het was werkelijk ver-schrik-ke-lijk weer. En dat is het probleem van tropische gebieden, als het regent, dan regent het ook hard. Het ergste was nog dat ik in dat weer moest gaan liften. Dat ging echter heel goed, aangezien de meeste mensen heel veel medelijden hadden met een jongen die in de regen stond te liften. (tip: altijd een gezicht trekken alsof je al een uur of drie in de regen staat)
In de Golden Bay heb ik verschillende dingen bezocht. Het mooiste was het noordelijkste puntje van het zuidereiland, Cape Farewell en het nabijgelegen Wharariki beach. Wharariki beach was heel erg mooi. Het was een heel breed strand met daarop gigantische rotsen. Zo had je een arc de triomphe achtige rots die meer dan 40 meter hoog was. Ook speelden er overal op het strand baby-zeehondjes in kleine plassen. Ze zwommen heen en weer in de plassen en maakten koprollen. Je kon alleen niet te dichtbij komen, want dan renden ze heel snel richting de zee.
Daarna ben ik naar Picton gegaan. Dat is eigenlijk de entree van het zuidereiland. Elke dag komen hier 20 ferry’s aan. Ik ben in Picton in het mooiste hostel tot dan toe verbleven. Het heet ‘Thumbstone backpackers’. Alles was in de stijl van graven en doodshoofden. Dat klinkt heel erg onsmakelijk, maar het zag er werkelijk heel leuk uit. Picton ligt in een gebied met heel veel eilandjes, schiereilanden en veel heuvels. Het was een heel mooi gebied. Ik ben daar dan ook een paar extra dagen verbleven, ook omdat mijn hostel een jacuzzi had met een schitterend uitzicht over de haven van Picton.
Ik ben daar in totaal vier dagen gebleven. Daarna vond ik dat het onderhand tijd werd om de grote tocht richting het noordereiland te maken. Ik zei vaarwel tegen het zuidereiland en ging met de ferry richting het noordereiland. Het eerste stuk leidde ons door een lange delta die ‘the Queen Charlott sound’ heet. Daarna kwamen we op de Cook Strait. Dat is het stukje zee tussen het Noorder-en Zuidereiland. De zee was vrij wild, maar omdat de ferry zo gigantisch groot was, merkte je er eigenlijk niks van. Het mooiste was nog wel dat je halverwege Cook Strait zowel de kust van het Noordereiland en het Zuidereiland kon zien. Ik kwam uiteindelijk veilig in de haven van Wellington aan.
Ik verbleef in Wellington in een gigantisch jeugd hostel. Het leek meer op een hotel. De dag van aankomst kwam ik erachter dat het goede vrijdag was. (ik ben helemaal uit mijn ritme) Daardoor waren alle winkels gesloten en had ik een maaltijd van restjes. De dag erop ben ik met een treintje op een heuvel in Wellington gegaan. Daar heb ik door het officiële park gelopen. Die middag ben ik naar het Te Papa museum (het Nieuw Zeeland Museum) gegaan. In de veronderstelling dat dat museum in een middag te bezichtigen was. Dat was het dus niet. Het museum had zes verdiepingen en in die middag had ik alleen maar de eerste en tweede verdieping gezien. Dit is geen oudbollig museum, maar eigenlijk een reis door alles wat Nieuw Zeeland te bieden heeft. Er hangen haast geen schilderijen, maar alles is gericht op dingen meemaken, dingen zelf doen en zien. Ik heb in een huisje gestaan waarin een aardbeving werd nagebootst (alhoewel ik één aardbeving wel genoeg vond) en ik mocht zelf proberen door te springen een aardbevinkje te veroorzaken. Het pronkstuk van het museum is echter een octopus op sterk water. En dat is niet zomaar een octopus, maar de grootste octopus die ooit gevangen is. Hij is wel vijf meter lang! Het was heel griezelig om dat beest van dichtbij te bekijken en te beseffen dat zulke beesten werkelijk leven. Het gekste was om te ontdekken dat de octopus geen mond heeft zoals in tekenfilms (Octo), maar dat hij een soort omgekeerde snavel heeft tussen het begin van zijn tentakels. Die wil ik nooit, maar dan ook nooit levend tegenkomen.
De dagen erop ben ik nog twee keer terug geweest naar het Te Papa museum. Ik heb toen nog veel meer gezien, maar ik zal jullie niet alles verklappen (voor het geval dat jullie nog ooit naar Nieuw Zeeland gaan). Ook ben ik een rondleiding gehad door het parlementsgebouw van Nieuw Zeeland. Het was heel leuk om te zien, vooral toen ik ‘s avonds het nieuws keek en gewoon dingen herkende van waar de parlementariërs hun interviews deden.
Ik zit momenteel in Paraparaumu, een plaatsje 50 km ten noorden van Wellington. Het weer is de afgelopen dagen verschrikkelijk slecht geweest en ik hoop dat het snel weer beter wordt. Dan vervolg ik mijn reis.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER!
Greetings,
Camiel
-
27 April 2011 - 11:20
Kelly:
Jeeeetje, wat een mooie foto's heb je gemaakt zeg!
Lijkt wel een onbewoond eiland ;)
Fijn dat je het nog steeds naar je zin hebt!
Je mag wel wat vaker schrijven hoooor haha! ;-)
-
27 April 2011 - 13:29
Leonieke:
Ja, dat vind ik ook, hou eens een beetje rekening met ons achterblijvers die niks meemaken hier. Wij moeten het helemaal hebben van jouw foto's en verhalen en dan is eens in de twee weken echt te weinig!!!!!!
Schitterend daar, ben niet een heel klein beetje jaloers, maar heel veel!
Groetjessss -
27 April 2011 - 15:14
Jan En Marieke:
Hoi Camiel,
Vanuit Thailand blijven we je volgen.
Je maakt een geweldige reis, volgens ons de reis van je leven!
Geniet ervan.
Groet,
Jan en Marieke -
27 April 2011 - 17:19
Fam. Beirnaert:
Volgens ons heb je het ontzettend naar je zin! Wij kijken hier X-factor en daar doet iemand aan mee aan mee die op jou lijkt nl. Rolf.
Greetings .... -
27 April 2011 - 17:52
Shelley:
Heyhey,
zo te horen heb je het goed naar je zin :p
Kei leuk voor je!
Leuk je verhalen weer eens te lezen en uhm.. Koewle foto's :p
Xxx -
27 April 2011 - 18:14
Ilonka :
hey camiel
wat een geweldig verhaal weer en dan die foto's echt top zeg!! die foto met die baby zeehondjes leuke foto toen ik die net zag dacht ik gelijk aan onze guus daar lijkt hij namelijk een beetje op want hij kruipt als een zeehondje!! ik moest ook gelijk lachen! ik begin ook wel een beetje jaloers op je te worden!! heel veel plezier daar en we hopen snel weer iets van je te horen.
groetjes ilonka -
28 April 2011 - 08:17
Giel:
Heftug! Je hebt weer 'n boel mooie dingen gezien man :D en deze keer heel veel verschillende juist! top!
(L)
-
28 April 2011 - 19:25
Charon:
Hee Camiel,
Wat een mooie foto's!
En dat museum lijkt me echt supergaaf.
Veel plezier nog de komende tijd!
Groetjes Charon -
30 April 2011 - 16:25
Marijke Grimberg.:
Hoi Camiel,gefeliciteerd met de verjaardag van Jelmer,wij zaten wel lekker in de zon hier!!Maar wel in de Udense tuin .Heel klein dus voor jou. Prachtig waren jouw foto's weer. Wat een bouwwerken in de zee, dat het allemaal mogelijk is in de natuur. Wat hebben 'n fot's te kijken als je weer thuis bent. Maar door je beeldende verhalen genieten we mee met al je belevenissen ,geweldig .Voor nu wens ik je veel mooi weer en geniet er nog maar even van. Groetjes M en G.Gr. -
02 Mei 2011 - 14:06
Daan:
Weer echt vet! Denk dat het noordereiland ook weer echt vet is! Nu zeker bij Wellington, grote stad, is altijd vet, maargoed, volgensmij is alles wel vet daar! (behalve t weer nu ^^)
(L) -
03 Mei 2011 - 16:44
MARIA:
hoi Camiel,het is weer geweldig wat je ons schrijft, en aan fotos laat zien.en fijn dat het allemaal zo goed gaat,geniet ervan jongen! vele groeten Jan en Maria.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
