Een eierlucht en en 3 etages hoog

Hallo iedereen,

Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Ik probeer natuurlijk jullie zo goed en zo spoedig mogelijk van alles op de hoogte te houden, maar omdat ze nou eenmaal geen Macdonalds in de jungle hebben gaat dat niet altijd even makkelijk. Ik zal mijn best doen om ze toch te blijven opzoeken en jullie tijdig op de hoogte te houden.
De afgelopen tijd stonk het ver-schrik-ke-lijk naar rotte eieren. Geloof me, mest is er echt niks bij. Ook ben ik in een bootje van een waterval van een drie verdiepingen hoog gebouw afgegaan. Hoe dat allemaal zit. Nouja, je raadt het denk ik wel, lees maar lekker verder.

Ik verliet jullie de vorige keer vanuit Paraparaumu. Het weer was daar erg slecht, dus daar ben ik snel weggegaan. Ik ben richting Wanganui gegaan. Daar ligt het Wanganui National Park. Het vervelende was echter dat dat park nog een hele afstand afligt van Wanganui zelf. En omdat ik niet altijd wil liften, ben ik op de fiets richting het park gegaan. Dat was een vrij onmogelijke opgave. 120 km op één dag is ook voor mij te veel. Ik heb wel een paar schitterende uitzichten gehad waarbij ik tot de bergen op het midden van het noordereiland kon kijken.

Daarna ging ik naar New Plymouth. De stad zelf is niet heel speciaal, maar er is één ding in de omgeving dat meteen opvalt. De omgeving rond New Plymouth is over het algemeen vrij vlak, maar dan staat daar opeens een gigantische vulkaan van 3000 meter. De vulkaan heeft een groot rond schiereiland gevormd dat aan het noordereiland vastzit. Het mooie is dat het een typische vulkaan-vulkaan is. Het heeft echt de tekenfilmvorm van een vulkaan. Tom Cruise was hiervan zo onder de indruk dat hij hier mede ook de film the last samoerai heeft laten filmen. Ik had één dag in New Plymouth geluk met het weer, dat was de dag dat ik daar aankwam. Ik ging richting een uitzichtpunt en had zo een mooi uitzicht op de vulkaan. De dagen erop was het erg bewolkt, en daardoor moest ik mijn tripjes richting de top van de vulkaan cancelen.

Toen ging ik naar Waitomo. Daar heb je de Waitomo grotten. Ik vond het de prijs niet waard om die grotten van de binnenkant te gaan bekijken, maar ik heb wel vanuit de ingang naar binnen gekeken en het zag er erg griezelig uit. Achteraf gezien maar beter dat ik buiten ben gebleven.

Daarna verliet ik de kust en zette ik koers richting centraal Noordereiland. Ik ging naar Rotorua. Het gebied staat bekend om zijn vulkanische activiteit. Ik moest van mijn bus naar mijn hostel lopen en er liep een wat smoezelig uitziende man voor mij. Het stonk verschrikkelijk naar gebakken ei en ik had zo het vermoeden dat die meneer meerdere broodjes in zijn tas had zitten, het stonk werkelijk een uur in de wind. Ik kwam er echter de volgende dag pas achter dat het helemaal niet die meneer zijn eieren waren die zo stonken. Toen ik de volgende dag het hostel verliet, rook ik die stank weer. En toen realiseerde ik het me pas dat dat de typische Sulfaatstank is die de vulkanische activiteit verspreid. Dat is echt heel gek om te ruiken. Ik zette die dag koers naar The Thermal village in Rotorua.
Het is heel lastig om te beschrijven hoe alles daar eruitziet, maar ik zal mijn best zien. Je moet voor je zien, een soort kleine krater met daarin een plas water. Vanuit die plas stijgt een enorme hoeveelheid stinkende damp op. En daarvan is er niet één, maar echt tientallen. Die damp wordt veroorzaakt door de hitte van het magma die in Rotorua heel dicht onder het oppervlak zit. Zo zag ongeveer de omgeving van The Thermal village eruit. The Thermal village staat bekend om het feit dat al vele honderden jaren bewoners met behulp van die dampende plassen leven. Ze koken, wassen en eten op de één of andere manier met de hulp van die damp. Ook hadden ze daar een hele grote geiser die heel veel kokend water omhoog spoot.

De dag erop stond er iets spectaculairs voor mij op het programma. Ik ging raften. En raften in Nieuw Zeeland is niet in een opgeblazen boot op een meertje dobberen. Als je in Nieuw Zeeland gaat raften, dan ga je raften. Ik ging raften op de Kaituna river. En daarvoor had ik mijn redenen. Het is de enige rivier in Nieuw Zeeland waar op je op een Grade 5 schaal kan raften. Grade 1 is makkelijk, 2 is te doen,3,4, en dan 5 is veel te wild. Ook heb je op de Kaituna river de hoogste waterval in de wereld waarvanaf je kan raften, 7 meter!!!!!!! Dat klinkt heel eng en dat is het ook! We werden eerst naar een soort barak gebracht waar we al onze kleren moesten aantrekken. Een fleecetrui, een helm, een wetsuit, een waterdichte jas, een reddingsvest en speciale waterdichte schoenen voorspelden het ergste. Daarna droegen we onze gigantische boot richting de rivier. De eerste honderd meter moesten we oefenen hoe we synchroon de instructies van de instructeur moesten opvolgen. De belangrijkste instructie was: ‘’hold on’’, wat betekende dat je in de boot moest duiken en dat je je stevig moest vasthouden. Daarna werd de rivier wilder en begon het echte werk. Als eerste kwamen de ‘kleine’ watervallen. Dat hield in, één waterval van drie meter en één waterval van 2 meter. Je moet je voorstellen. Je zit in een boot, je gaat met steeds groter wordende snelheid af op een plaats waar het water echt naar beneden stort. Dan ben je een fractie van een seconde op de rand. Je kijkt naar beneden en je kijkt eigenlijk uit naar beneden vanaf één verdieping hoog. Dan stort je verticaal naar beneden en boort de boot zich met jou erin in het water, totdat je helemaal kopje onder gaat. Daarna kom je weer boven water en ben je blij dat je het hebt overleeft. Het beste moest echter nog komen. De hoogste berafte waterval ter wereld. Het engste was nog het wachten tot het moment dat de instructeur zei dat we mochten gaan peddelen. Je kon de afgrond voor je zien en je hoorde het water 7 meter naar beneden bulderen. De gedachte die mij me opkwam was, ik zal blij zijn als ik beneden ben. En daar gingen we. Het gebeurde allemaal heel snel. We stortten naar beneden en toen ik de foto’s naderhand bekeek, bleek dat ik voornamelijk aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa schreeuwde. De landing in het meertje onder de waterval ging niet helemaal zoals gepland. We flipten om en ik werd uit de boot geslingerd. Gelukkig kwam ik weer boven water en wist de instructeur de boot weer om te draaien. Daarna gingen we verder alsof er niks gebeurd was. We hadden het ergste gehad en kwamen na een paar kleinere watervalletjes veilig bij het busje aan.

De dag erop ging ik alweer verder. Maar niet voordat ik een echt vulkanisch gebied had bezocht. Ik had besloten om naar Hell’s Gate te gaan. De naam zegt eigenlijk al genoeg. Het is dat je een rondleiding krijgt, maar je wilt daar echt niet in het donker zijn. Het park bestaat voor het grootste gedeelte uit bubbelende, dampende modderpoelen die modder en hitte van het midden van de aarde krijgen. Dat komt doordat de aardkorst in zo’n gebied 2,5 km diep is, in Uden is de aardkorst 15 km. Je had daar ook een moddervulkaan. Dat is een soort kleine berg die modder spuugt en zo tot een berg groeit, heel spectaculair. Het enige nadeel is dat de stank daar werkelijk niet te harden is. De rotte-eieren lucht is werkelijk verschrikkelijk. Maar het is het allemaal waard om zo’n stukje uniek natuur te zien.

Ik ben nu alweer verdergegaan richting Taupo. Ik ga de komende dagen meer spectaculaire dingen doen. Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.

Greetings,
Camiel