Grotten, extreme sporten en naar huis

Hallo iedereen,

Ik ben natuurlijk alweer een tijdje thuis, maar ik moest jullie nog altijd vertellen van mijn laatste dagen in Nieuw Zeeland. Dan weten jullie echt mijn hele verhaal. De laatste paar dagen in Nieuw Zeeland gaven mij een heel gek gevoel. Je weet dat de reis bijna voorbij is en toch ben je er nog. Ik heb de laatste weken op het schiereiland boven Auckland vertoefd. Daar heb ik getest of ik claustrofobie heb en ben ik van zandduinen af gesjeesd. Die Camiel heeft doet inderdaad ook echt elke keer gekke dingen. Hoe ziet dit? Lees maar lekker verder.

Ik ging van Whitianga naar Whangarei. Ik had maar één reden om naar Whangarei te gaan en dat was de gratis te bezoeken Abbey Caves. Dat was dus ook het eerste wat ik deed. Het is weer lastig om uit te leggen hoe ze eruit zien, maar ik ga het toch proberen. Je komt bij de Abbey Caves door gewoon van een 80km weg af te gaan en daarna 5 minuten bordjes te volgen. Toen kwam ik aan bij een grote rots/modderpartij. Ik zag op het eerste gezicht niet echt een duidelijke ingang zoals ik me die voorgesteld had. Ik zag gewoon een veld rotsen. Toen ik ging zoeken ontdekte ik dat er spleten van een halve meter tussen de stenen zaten. Toen ik mezelf, na mijn claustrofobische neigingen onderdrukt te hebben, door die spleet drukte kwam ik in een gigantische grot. Ik moest meteen mijn hoofdlamp aanzetten, want het was er echt pikkedonker. De vorm van de grot was echt een rechtopstaande driehoek en er stroomde een klein riviertje over de bodem. Die rivier had de grot waarschijnlijk uitgesleten. Ik heb toen 2 uur lang door die grot geklauterd. Het was werkelijk schitterend. Er waren allemaal verschillende kleuren en overal waren grote stalagmieten en stalactieten te zien. Uiteindelijk zag ik na twee uur weer een beetje zonlicht. Ik besloot dat het mooi geweest was en wurmde me door die spleet naar buiten. Toen ik om me heen keek ontdekte ik dat ik maar 500 meter in de grot had gelopen. Omdat het echter zo lastig is om jezelf door de grot te bewegen, had ik er zolang over gedaan.
Toen liep ik terug richting de weg met het idee om naar huis te gaan. Ik liep langs een hele hoge verticale spleet in de rotsen die me daarvoor nog niet opgevallen was. Ik wist niet zeker of dit ook een grot was, maar ik besloot een kijkje te nemen. Dit was echter wel degelijk een grot, een hele grote zelfs. In deze grot kon ik gewoon rechtop lopen! Het mooiste van deze grot was echter dat als ik m’n lampje uitdeed, ik allemaal glowworms kon zien. Overal waar ik dan keek zag ik dan kleine groenige lichtpuntjes. Een soort sterrenhemel in een grot, werkelijk schitterend.

De dag erop ben ik richting de Bay of Islands gegaan. De naam spreekt eigenlijk al voor zichzelf. Daar heb ik één dag heerlijk gedobberd in m’n kajak in de baai. Ik ben bij verschillende eilandjes aan wal gegaan en ze namen gegeven als Camiel-Island en Gingerisland. Waarschijnlijk was ik niet de eerste, maar voor het idee.

De dag daarna heb ik een georganiseerde tour gedaan richting het noordelijkste puntje van het Noordereiland, Cape Reinga. De tour had een paar hoogtepunten. Het eerste hoogtepunt was 90 miles beach. Dat is een heel lang strand dat ook fungeert als snelweg. Iedereen mag er dus op rijden en er gelden ook gewoon verkeersregels. Heel apart. Daarna zijn we naar de quick sand streams gegaan om wat extreme sporten te gaan doen. De buschauffeur geeft je daar een soort surfboard en dan mag je daarmee een hele lange zandheuvel op lopen. Bovenaan gekomen zie je wat je te wachten staat. 200 meter lang naar beneden sandboarden. Ik ging op mijn buik op het board liggen en ging zo hard mogelijk naar beneden. Beneden aangekomen had ik echter een technisch probleempje, ik had niet heel goed rekening gehouden met het riviertje beneden. Dat werd dus vol in de rivier glijden en kletsnat worden. Daarna ben ik nog twee keer meer van de zandheuvel afgegaan en toen gingen we weer verder.
We gingen toen richting Cape Reinga zelf. Dat is het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland. Dat is echter niet het enige. Het is ook de plaats waar de Tasman Zee en de Stille oceaan samenkomen en waar de zielen van de doden naar de onderwereld gaan volgens de Maori cultuur. Op Cape Reinga zelf staat een grote vuurtoren en kan je hele mooie foto’s maken. Dat heb ik dus ook erg veel gedaan. Daarna ben in de bus gestapt en zijn we weer 300 km naar het zuiden richting de Bay of Islands gereden.

De dag erop stond er ook weer iets leuks op het programma. Ik ging een cruise door de Bay of Islands maken om de beroemdste dingen in die Bay te zien. Het hoogtepunt kwam al heel snel. Er zaten dolfijnen in de baai. Ze zwommen een stukje met ons mee en ik heb ze goed kunnen bewonderen. Daarna gingen we verder richting de zee om de ‘wereldberoemde’ hole in the rock te bekijken. Dat was wel heel apart om te zien. Het is eigenlijk precies wat de naam zegt, het is een heel groot gat in een rots in de zee. Het is zelfs zo groot, dat het cruiseschip erdoorheen kon varen. Het is schitterend om te zien.

De volgende dag ging ik richting de stad waarvandaan ik zou vertrekken. De eerste helft van de weg naar Auckland kreeg ik een lift van Ad, familie van kennissen van ons. Dat was heel erg leuk, want hij wist alle mooie plekjes en stopte ook af en toe om naar bijzonderheden toe te lopen. Het mooiste waren de Kauri bomen. Dat zijn hele grote, witte bomen die heel erg oud kunnen worden. Ad bracht mij eerst naar de hoogste Kauri boom van Nieuw Zeeland. Die boom was wel 60 meter hoog, het is werkelijk niet normaal. Daarna gingen we naar de dikste boom van Nieuw Zeeland en die had een diameter van 16 meter. Je had ongeveer 12 mensen nodig om de boom helemaal te kunnen omhelzen, geniaal.

In Auckland heb ik de laatste dagen van mijn reis doorgebracht. Ik vond de stad niet heel erg mooi, het was een beetje te druk voor mij. Het enige bijzondere wat ik daar heb bezocht was de Sky Tower, de hoogste toren uit de zuiderlijke atmosfeer. Het gaf een schitterend uitzicht, maar dat was dan ook het enige hoogtepunt van Auckland. (woordgrapje van Camiel)

Op vrijdag 2 weken geleden ging mijn vlucht terug naar Nederland. Het vliegtuig vertrok om 18 uur ’s avonds dus ik verveelde me eigenlijk de hele dag een beetje op het vliegveld. Het eerste stuk zou ik van Auckland naar Dubai vliegen. We maakten een stop in Sydney en daar had ik een schitterend uitzicht over de stad. Het was daar nacht en je kon het centrum met alle wolkenkrabbers mooi vanuit de lucht zien. Een uur of 10 later kwamen we op Dubai aan. Het vliegveld was nog even glimmend en airconditioned als op de heenreis. Ik moest deze keer 5 uur op het vliegveld zelf wachten en heb me een beetje vermaakt met winkelen in het ingebouwde winkelcentrum van het vliegveld. Na het opstijgen kwam het laatste hoogtepunt van mijn reis. We vlogen recht over het palmboomeiland en het Jumeirah Beach Hotel heen. Die kon ik vanuit mijn raampje dus heel mooi zien. De mensen in Dubai hebben echt te veel geld. Daarna viel ik in een lichte slaap en werd ik wakker toen we boven Oostenrijk zaten.

Toen was het nog maar even tot ik op Schiphol aankwam. Daar kreeg ik een heldenonthaal van mijn familie en ging ik naar huis. Mijn reis zat erop.

Ik bedank jullie allemaal voor het lezen van mijn blog gedurende de afgelopen vier maanden en voor al jullie leuke reacties en jullie steun. Ik heb werkelijk de tijd van mijn leven in Nieuw Zeeland gehad en had het voor geen goud willen missen. Ik heb ervan genoten. De meeste van jullie heb ik onderhand wel gezien en/of gesproken, maar ik dacht voor de volledigheid dat het toch wel goed was om ook even mijn blog af te ronden.
Ik wens jullie al het goeds. En misschien wel tot ziens bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER, de toekomst zal het uitwijzen.

Greetings,
Camiel