De eerste liftlessen en struikelen over zeehonden

Bedankt voor al jullie leuke reacties!!! Het is alweer een lange tijd geleden dat ik mijn laatste verhaal heb gepost. Mijn excuses daarvoor. Ze hebben nou eenmaal niet altijd internet in de bushbush. Gelukkig heb ik in mijn dagboekje bijgehouden wat ik allemaal heb beleefd, zodat ik niks vergeet te vertellen tegen jullie. Ik kan jullie alvast twee paar dingen verklappen. Het eerste is dat ik meer wilde waterdieren heb gezien in de afgelopen twee weken dan in de 18 jaar daarvoor. Het tweede is dat ik nu ongeveer 200 kilometer verderop zit, zonder die afstand te lopen of de bus te nemen, inderdaad, voor het eerst in mijn leven liften. Ik zal bij het begin van het begin beginnen.

Het plan was om op maandag naar de top van Mount Cargill te gaan. Gelukkig gingen de bussen op maandag. De route naar de top van Mount Cargill was één grote jungle. Ik voelde me bijna tarzan. Overal waren watervalletjes en slingeraapbomen. Awesome. Ik bereikte de top zonder veel problemen. Het uitzicht was de zware tocht waard geweest. Daarna liep ik door naar de Organ Pipes. Dat waren echt vreemde dingen. Ik ga het proberen uit te leggen. Stel je een buis voor van ongeveer een halve meter doorsnee, en dan van steen. Die groeiden daar op de één of andere manier uit de grond. Hoe/wat/waarom/waardoor??? Vraag het niet aan mij. Op de terugweg ben ik verdwaald, de jungle is nou eenmaal chaotisch. Gelukkig zijn de bewoners van Nieuw Zeeland vriendelijk en wees een andere wandelaar mij de weg naar de bewoonde wereld. Die avond heb ik tijdens het eten met een Japanse meid gepraat. Ze had Engels gestudeerd, maar het was voor haar nog lastig om zich uit te drukken in het Engels. Het was heel grappig om te zien hoe ze elke minuut minstens drie keer een buiging maakte. hoe respectvol en vol bewondering ze wel niet was over mijn Nederlandse achtergrond. Dat maakte mij aan de ene kant trots en aan de andere kant liet het me beseffen hoe goed we het eigenlijk wel niet in ons kikkerlandje hebben. De rest van de avond heb ik mijn spullen ingepakt, de volgende dag zou ik verhuizen.

Otago Peninsula, het schiereiland dat ten oosten van Dunedin ligt. Ik moest ernaartoe. Ik kon de mooie brochures niet weerstaan. Ik had alleen een klein probleempje. Er ging geen bus naartoe. Ik had twee opties; 20 kilometer lopen met een 20 kilo zware rugzak of liften. Mijn voorkeur ging vreemd genoeg nog uit naar de eerste optie. Ik heb nou eenmaal van huis uit meegekregen dat liften niet zo’n goed idee is. Ik ben echter zoveel mensen in Nieuw Zeeland tegengekomen die liftend het land door gingen, dat ik ging twijfelen. Ik besloot een middenweg te kiezen. Lopend liften (of liftend lopen, net wat je wilt).Ik kan je vertellen, na drie kilometer begon wilde ik toch wel heel graag dat er een auto zou stoppen om me naar mijn hostel te brengen. Gelukkig stopte er op dat moment een auto voor me en reed in z’n achteruit terug naar me. De meneer in de auto woonde twee kilometer verderop, maar hij was zo vriendelijk op me voor het hostel af te zetten. Geweldig. Ik zat nu bijna op het oosterse puntje van het schiereiland, vlakbij alle attracties.
De dag erop ben ik meteen op zoek gegaan naar ‘’the wildlife’’ . Er was een albatroscentrum vlakbij mij hostel, maar daarin was ik niet zo heel erg geïnteresseerd. Er scheen vlakbij dat albatroscentrum een strandje te zijn waarop zich regelmatig zeehonden zouden moeten bevinden. Ik zou geluk moeten hebben, maar ik moest en zou zeehonden zien. Ik liep naar het strand en……. Ik ging gewoon bijna op een zeehond staan. Daar lag die luierik, languit op het strand recht voor mijn neus. Ik kon hem gewoon aanraken. Hij was gewoon zo gewend aan mensen dat mijn aanwezigheid hem helemaal niet scheen uit te maken. Hij deed nog net z’n ogen open. Verderop ontdekte ik een andere zeehond. Hij zat op een rots op het strand voor zich uit te kijken, alles een beetje te overzien. Het was geweldig om zulke beesten van zo dichtbij in het wild te zien. Het strand lag aan de open zee dus ze zouden zo kunnen wegzwemmen, maar ze zaten daar gewoon, recht voor mijn neus, een beetje voor zich uit te staren. Verderop op het strand stond een hek, waarachter de zeehonden veilig konden broeden. En een halve meter achter dat hek zat gewoon een pinguïn. De zogeheten bleu-eyed-pinguïn, de kleinste pinguin onder de pinguins. Ik wilde het woord schattig eigenlijk niet in mijn blog gebruiken, maar het dier was zoooo schattig. Ik kon hem ook bijna aanraken, zo dichtbij. ’S avonds ben ik naar het optreden van de blue-eyed-pinguïns geweest. En ze maakten er een show van. De pinguïns gaan altijd bij zonsondergang richting hun nesten aan wal en ik ging dat bekijken. Het is heel grappig om te zien. Er komt een golf, de golf gaat terug richting de zee en er staat opeens een pinguïn. Een kwartier later was de tweede pinguïn aan de beurt. Daarna ging het snel. Een kwartier later kwamen er zes tegelijkertijd uit de golf en een kwartier daarna kwamen er tien tegelijkertijd. Een soort ballet dat plotseling verschijnt uit een rookgordijn, alleen zijn het pinguïns die veel leuker kunnen lopen.

De volgende dag ging mijn reis alweer verder. Ik heb mijn eerste liftles al geleerd, probeer een lift te regelen in je hostel. Dat is me gelukkig ook gelukt. Ik raakte aan de praat met een paar Canadezen die richting Dunedin gingen. Ik heb tussen de regels door laten blijken dat ik een lift toch wel heel erg zou waarderen. Gelukkig boden ze me die lift aan en ik kwam zonder ook maar een meter te lopen in Dunedin.

Dit is het einde van mijn eerste inhaalverhaal van mijn blog. Dit verhaal eindigt op 3 maart. Binnen enkele dagen komt de rest van het verhaal.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.

Kind regards,
Camiel
--------wordt vervolgd-----------