Dolfijnen, de hel van Christchurch en nu Dunedin
Door: camiel
Blijf op de hoogte en volg Camiel
27 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Hallo iedereen
Als eerste wil ik jullie even bedanken voor jullie lieve en zorgzame reacties. Ik ben op het moment zo ver mogelijk vandaan van dat rampgebied, maar ik heb wel eens betere nachten gehad dan de afgelopen nachten.
Het probleem dat door de aardbeving meteen ontstond voor mij, is dat ik niet weg kon van mijn huidige verblijfplaats. Ik zat in Akaroa en dat ligt op een schiereiland en de enige manier om er te komen, en er weer vandaan te komen, is via Christchurch. Ik heb na de aardbeving meteen een nacht in Akaroa erbij geboekt, zodat ik genoeg tijd had om te kijken hoe ik dat nou zou gaan aanpakken.
De dag na de aardbeving heb ik het rustig aan gedaan. Even bijkomen van de schrik en de komende dagen even goed plannen. Ik ben in de namiddag gaan mountenbiken richting de pacifische oceaan. Het was voor mij de eerste ervaring met het links rijden. Dat is verschrikkelijk wazig. Ik reed minstens 20 keer aan de verkeerde kant van de weg, maar gelukkig werd ik altijd op een toeterende manier erop geattendeerd dat dat toch niet de bedoeling was. Ik heb de pacifische oceaan niet gehaald, er zat een berg voor. Wel had ik een schitterend uitzicht over Banks Pensalvenia. 'S avonds heb ik met twee mensen uit het hostel lekker hamburgers gebakken.
Die ochtend was het dan zover. Ik had geboekt om te gaan kajakken met dolfijnen. Daarvoor moest ik om half zeven 's ochtends opstaan, maar ik kan je alvast verklappen, het was het dubbel en dwars waard. Ik werd opgehaald om met de groep richting de plek te gaan waar we zouden gaan kajakken. Die groep bleek echter heel klein te zijn, ik was de enige die dag. We moesten eerst met de 4x4 door een bos crossen om bij het strandje te komen waarvandaan we zouden vertrekken. De instructeur waarschuwde me onderweg meerdere malen dat het helemaal niet zeker was dat we dolfijnen zouden zien en dat we geluk nodig zouden hebben.
Na 5 minuten werd mijn instructeur al gebeld dat er dolfijnen zaten aan het uiteinde van de haven. We zijn daar meteen heengegaan. Onderweg dook er nog een pinguïn tussen ons op. Toen we er bijna waren zagen we al dolfijnenvinnen boven het water uitkomen. En toen bleken we midden in een grote groep van dolfijnen te zitten. Het waren de zogeheten Hector dolfijnen, de zeldzaamste dolfijnsoort in de wereld die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt. Het was werkelijk fantastisch om dit mee te maken. De dolfijnen waren heel nieuwsgierig naar mij en mijn kajak en bleven constant om mij heen cirkelen, voor mij uit zwemmen en onder mijn kajak door zwemmen. Ik kon ze gewoon aanraken. Soms doken ze opeens allemaal weer onder en moesten we even zoeken om ze weer te vinden. Als we dan weer een paar vinnen boven het water zagen uitkomen gingen we er snel naartoe om de dolfijnen van dichtbij te zien. Het was al met al een geweldige ervaring om deze dieren in het wild van zo dichtbij te zien. Geweldig.
Die middag wilde ik proberen om van Akaroa vandaan te komen. Ik wilde verder gaan met mijn reis en proberen zo ver mogelijk van Christchurch vandaan te komen. Daarvoor had ik ruwweg genomen eigenlijk 3 opties. 1. liften. 2. richting het vliegveld van Christchurch gaan en daar een vliegtuig proberen te pakken. 3. Een bus van Christchurch vandaan pakken. Voor al deze opties zou ik met de bus door Christchurch heen moeten gaan. Dus dat deed ik. Dat was werkelijk een rampgebied. Overal militairen, overal ingestorte huizen, overal sirenes, het was verschrikkelijk. Wegdeken waren gewoon gebroken als koekjes en huizen waren ingestort alsof het kartonnen huisjes waren. Niet normaal.
Ik besloot voor de tweede optie te gaan. Dat was niet zo'n goed idee, alle vluchten waren compleet volgeboekt. Het hele vliegveld zat vol met mensen die uit Christchurch weg wouden komen. En daar zat ik dan, 7 uur 's avonds, op het vliegveld van een verwoeste stad. Ik besloot maar een bus te boeken. Alleen de eerste bus ging pas de volgende morgen. Ik had geen keuze dus ik heb hem geboekt, maar ik ging wel een verschrikkelijke nacht tegemoet. Ik heb die nacht dus doorgebracht op het vliegveld. Mede ook omdat ik het niet aandurfde om in de stad op zoek te gaan naar een hostel. Achteraf bleek dat een goede keuze te zijn, want mensen die ik ken die wel in de stad zijn gegaan zeiden dat er geregeld naschokken waren en dat zij daardoor de gehele nacht wakker zijn gebleven. De nacht op het vliegveld was werkelijk verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo'n hard bed gehad als de koude vliegveldvloer.
Die ochtend stond ik heel vroeg op. De mevrouw van de busmaatschappij had me verteld dat het een half uur lopen was naar het busstation en ik stond twee uur vantevoren op, om er heel zeker van te zijn dat ik op tijd zou zijn. Na een uur lopen kwam ik erachter dat ik het nooit zou gaan halen. Ik was pas halverwege. ik stressde hem behoorlijk. Ik besloot de eerste de beste persoon in een auto aan te spreken die ik zag rijden; een mevrouw die van de oprit gereden was. Ze wou me zonder problemen naar het busstation brengen. Ze pakte zelfs een grotere auto. De kiwi's zijn verschrikkelik gastvrij!!!!!
Het lukte op deze wijze om op tijd bij de bus te zijn. Ik had besloten richting Dunedin te gaan. Dat ligt aan de zuidoostkust van Nieuw Zeeland. Daar ben ik eergisteren veilig aangekomen. Ik heb gisteren een beetje de stad verkend en vandaag ben ik richting het schitterende Tunnel beach gegaan. (zie foto's). Daar had ik ook een privé strand. Werkelijk heel erg mooi.
Nu zit ik hier in de lounge van mijn hostel in Dunedin, ik ga hier zo maar eens naar bed. Het is hier nbamelijk nu 12 uur 's nachts.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer van THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Kind regards,
Camiel
Als eerste wil ik jullie even bedanken voor jullie lieve en zorgzame reacties. Ik ben op het moment zo ver mogelijk vandaan van dat rampgebied, maar ik heb wel eens betere nachten gehad dan de afgelopen nachten.
Het probleem dat door de aardbeving meteen ontstond voor mij, is dat ik niet weg kon van mijn huidige verblijfplaats. Ik zat in Akaroa en dat ligt op een schiereiland en de enige manier om er te komen, en er weer vandaan te komen, is via Christchurch. Ik heb na de aardbeving meteen een nacht in Akaroa erbij geboekt, zodat ik genoeg tijd had om te kijken hoe ik dat nou zou gaan aanpakken.
De dag na de aardbeving heb ik het rustig aan gedaan. Even bijkomen van de schrik en de komende dagen even goed plannen. Ik ben in de namiddag gaan mountenbiken richting de pacifische oceaan. Het was voor mij de eerste ervaring met het links rijden. Dat is verschrikkelijk wazig. Ik reed minstens 20 keer aan de verkeerde kant van de weg, maar gelukkig werd ik altijd op een toeterende manier erop geattendeerd dat dat toch niet de bedoeling was. Ik heb de pacifische oceaan niet gehaald, er zat een berg voor. Wel had ik een schitterend uitzicht over Banks Pensalvenia. 'S avonds heb ik met twee mensen uit het hostel lekker hamburgers gebakken.
Die ochtend was het dan zover. Ik had geboekt om te gaan kajakken met dolfijnen. Daarvoor moest ik om half zeven 's ochtends opstaan, maar ik kan je alvast verklappen, het was het dubbel en dwars waard. Ik werd opgehaald om met de groep richting de plek te gaan waar we zouden gaan kajakken. Die groep bleek echter heel klein te zijn, ik was de enige die dag. We moesten eerst met de 4x4 door een bos crossen om bij het strandje te komen waarvandaan we zouden vertrekken. De instructeur waarschuwde me onderweg meerdere malen dat het helemaal niet zeker was dat we dolfijnen zouden zien en dat we geluk nodig zouden hebben.
Na 5 minuten werd mijn instructeur al gebeld dat er dolfijnen zaten aan het uiteinde van de haven. We zijn daar meteen heengegaan. Onderweg dook er nog een pinguïn tussen ons op. Toen we er bijna waren zagen we al dolfijnenvinnen boven het water uitkomen. En toen bleken we midden in een grote groep van dolfijnen te zitten. Het waren de zogeheten Hector dolfijnen, de zeldzaamste dolfijnsoort in de wereld die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt. Het was werkelijk fantastisch om dit mee te maken. De dolfijnen waren heel nieuwsgierig naar mij en mijn kajak en bleven constant om mij heen cirkelen, voor mij uit zwemmen en onder mijn kajak door zwemmen. Ik kon ze gewoon aanraken. Soms doken ze opeens allemaal weer onder en moesten we even zoeken om ze weer te vinden. Als we dan weer een paar vinnen boven het water zagen uitkomen gingen we er snel naartoe om de dolfijnen van dichtbij te zien. Het was al met al een geweldige ervaring om deze dieren in het wild van zo dichtbij te zien. Geweldig.
Die middag wilde ik proberen om van Akaroa vandaan te komen. Ik wilde verder gaan met mijn reis en proberen zo ver mogelijk van Christchurch vandaan te komen. Daarvoor had ik ruwweg genomen eigenlijk 3 opties. 1. liften. 2. richting het vliegveld van Christchurch gaan en daar een vliegtuig proberen te pakken. 3. Een bus van Christchurch vandaan pakken. Voor al deze opties zou ik met de bus door Christchurch heen moeten gaan. Dus dat deed ik. Dat was werkelijk een rampgebied. Overal militairen, overal ingestorte huizen, overal sirenes, het was verschrikkelijk. Wegdeken waren gewoon gebroken als koekjes en huizen waren ingestort alsof het kartonnen huisjes waren. Niet normaal.
Ik besloot voor de tweede optie te gaan. Dat was niet zo'n goed idee, alle vluchten waren compleet volgeboekt. Het hele vliegveld zat vol met mensen die uit Christchurch weg wouden komen. En daar zat ik dan, 7 uur 's avonds, op het vliegveld van een verwoeste stad. Ik besloot maar een bus te boeken. Alleen de eerste bus ging pas de volgende morgen. Ik had geen keuze dus ik heb hem geboekt, maar ik ging wel een verschrikkelijke nacht tegemoet. Ik heb die nacht dus doorgebracht op het vliegveld. Mede ook omdat ik het niet aandurfde om in de stad op zoek te gaan naar een hostel. Achteraf bleek dat een goede keuze te zijn, want mensen die ik ken die wel in de stad zijn gegaan zeiden dat er geregeld naschokken waren en dat zij daardoor de gehele nacht wakker zijn gebleven. De nacht op het vliegveld was werkelijk verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo'n hard bed gehad als de koude vliegveldvloer.
Die ochtend stond ik heel vroeg op. De mevrouw van de busmaatschappij had me verteld dat het een half uur lopen was naar het busstation en ik stond twee uur vantevoren op, om er heel zeker van te zijn dat ik op tijd zou zijn. Na een uur lopen kwam ik erachter dat ik het nooit zou gaan halen. Ik was pas halverwege. ik stressde hem behoorlijk. Ik besloot de eerste de beste persoon in een auto aan te spreken die ik zag rijden; een mevrouw die van de oprit gereden was. Ze wou me zonder problemen naar het busstation brengen. Ze pakte zelfs een grotere auto. De kiwi's zijn verschrikkelik gastvrij!!!!!
Het lukte op deze wijze om op tijd bij de bus te zijn. Ik had besloten richting Dunedin te gaan. Dat ligt aan de zuidoostkust van Nieuw Zeeland. Daar ben ik eergisteren veilig aangekomen. Ik heb gisteren een beetje de stad verkend en vandaag ben ik richting het schitterende Tunnel beach gegaan. (zie foto's). Daar had ik ook een privé strand. Werkelijk heel erg mooi.
Nu zit ik hier in de lounge van mijn hostel in Dunedin, ik ga hier zo maar eens naar bed. Het is hier nbamelijk nu 12 uur 's nachts.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer van THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Kind regards,
Camiel
-
27 Februari 2011 - 11:10
Giel:
Met wat afzien erbij helaas, maar wel supervet verhaal!
"Ik heb de pacifische oceaan niet gehaald, er zat een berg voor"....
prachtig Camiel! whahaha -
27 Februari 2011 - 18:14
Tante Caroline!:
Hoi Camiel,
zo, jij maakt wat mee zeg!
Gelukkig is alles goed met je.
Heb je ook foto's kunnen maken van de dolfijnen? Of gaat dat een beetje lastig vanuit een kayak?
Veel avontuur en plezier nog, enne....
tot ziens! -
27 Februari 2011 - 19:03
Tineke & Co:
Je schrijft levendig... ik zag echt die berg waardoor je pacific niet kon zin whaha.. lol -
27 Februari 2011 - 20:00
Nina:
Wederom een super leuk verhaal! -
27 Februari 2011 - 20:59
Conny:
Hoi Camiel,
Wat een reis is dit nu al! Dit ga je nooit meer vergeten. Fijn te lezen dat verder alles goed is en van die dolfijnen lijkt ons fantastisch. -
28 Februari 2011 - 10:22
Maria En Jan:
camiel,je schrijft over de dolfijnen,dat het voor ons een levendig verslag wordt prachtig! -
28 Februari 2011 - 14:15
Daan:
Vet man van die dolfijnen enz ;0 Wel zuur dat van Christchurch nu, maar dat wordt nog wel beter denk ik! T is iig een lompe ervaring!
Ciao -
01 Maart 2011 - 18:02
Shelley:
Heey!
Lijkt me echt wel grappig aan de linker kant van de weg moeten rijden xD
Ik zat vandaag op de fiets naar school.
En ik reed dus ook aan de verkeerde kant van de weg xD
Werd bijna omver gereden -.-'
DAT kan alleen mij overkomen =o
Maaruh.. Mis je hier wel hoor =o
Het is bijna CV..
Volgend jaar gaat nog gezelliger worden xD Weet ik nu an 0=)
Dan is u er namelijk ook =)
We zullen foto's maken!!
Xxxx -
01 Maart 2011 - 19:34
Sanne (van Kempen):
He Camiel!
Wat een vette verhalen, leuk om te lezen!
Heeeel veel genieten nog daar, mooie dingen doen en zien!
Groet, Sanne -
02 Maart 2011 - 18:46
Ilonka Lunenburg:
hoi camiel
wat een verhaal zeg!! dat was wel echt afzien zeg! maar ook wel weer leuk om naar dolfijnen te gaan! en dan ook nog geluk dat je er zoveel hebt gezien!! jou voetbaltafel wordt ontzetten veel gebruikt in de kantine!! ja soms staat hij her en der in de kantine zo gaat het er aan toe!! ik hoop voor je dat je nu weer zonder stress verder kunt gaan met je reis!! heel veel plezier en tot het volgende verhaal!! groetjes ilonka -
07 Maart 2011 - 15:38
Gijs Timmers:
Vet om te lezen man! -
08 Maart 2011 - 11:35
Thea Van Der Heijden:
Hoi Camiel
Eindelijk een berichtje uit Odiliapeel ik heb nu je adres gevonden.
Leuk als je nu de verslagen leest en je weet hoe het eruit ziet daar, wij zijn ook in Akaroa geweest ja echt heel mooi.
Christchurch is nu natuurlijk een ander verhaal,toen ik het op de t.v. zag schrok ik wel,maar Marion belde meteen dat het goed gaat met jou dus dat is een hele geruststelling.
Hier gaat alles gewoon zijn gangetje we zwemmen er lustig op los,we missen wel jouw vakkundige leiding.
(echt wel)
Geniet er van en ik blijf je volgen.
Groetjes
Thea van der Heijden
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
