Luchtduiken en iriritante vogels

Hallo iedereen,

Leuk dat jullie weer mijn blog lezen. Blijf ook vooral van die leuke reacties plaatsen. Ik vind al die reacties namelijk heel erg lief en leuk.
Het is alweer een week geleden dat ik mijn laatste verhaal plaatste. Ik ben nu eindelijk uit Queenstown weggekomen. De afgelopen week ben ik tot ongekende hoogte gestegen en heb ik ontdekt dat niet elke vogel Jan Smit-muziek afschrikwekkend vindt. Je zult nu waarschijnlijk denken, waar slaat dat nou op? Lees mijn blog maar verder, dan kom je vanzelf achter het antwoord.

Maandag een week geleden was ik van plan om de Ben Lemmond te gaan beklimmen. Ik had mijn wekker extra vroeg gezet, omdat die tocht rond de zeven uur zou duren. Zo ging ik dus op weg. Ik ging echter eerst even langs het informatiecentrum, omdat ik de volgende dag iets heel leuks wou gaan doen. De mevrouw achter de balie in het informatiecentrum zei echter dat het beter was om die activiteit vandaag te doen. Het was heel mooi weer en dat zou zomaar de volgende dag anders kunnen zijn. Daar moest ik haar gelijk in geven. Ik besloot het vandaag te doen. De tijd die ik had om me erop voor te bereiden was ongeveer vijf minuten. In die vijf minuten had ik nog precies genoeg tijd om naar de bus te lopen. Zo viel mijn plan om te gaan wandelen in het water, maar ik ging er iets heel leuks voor in de plaats doen.
Het busje reed me naar het vliegveld van Paradise. Bij dat vliegveld moet je je niet teveel voorstellen. Het was een strook kort gemaaid gras van ongeveer 300 meter lang. Ik kreeg een speciaal pak aangereikt, een helm, een bril, handschoenen, en een zuurstofmasker. Misschien hebben jullie het al geraden, ik ging skydiven. Binnen een kwartier zat ik in het vliegtuigje dat mij en mijn instructeur richting 15000 feet ging brengen. Het zuurstofmasker was nodig, omdat er op die hoogte weinig zuurstof nog in de lucht is. Het uitzicht uit het vliegtuigje was schitterend. Het was kraakhelder weer en je kon van de Zuideralpen tot de westkust kijken. Onder ons lagen Queenstown en Laka Wakatipu. Toen we op 15000 feet aangekomen waren, was het zover. De instructeur maakte zich aan mij vast en duwde me naar de deur van het vliegtuigje. Hij maakte het deurtje open en ik zag de grond heeeeel ver onder ons. Tegenstribbelen gaat echter niet, omdat de instructeur je naar buiten duwt. Hij telde tot drie en daar gingen we. Eerst maakten we een paar koprollen en daarna vielen w 60 seconden recht naar beneden. Dat was een combinatie van verschrikkelijk en geweldig. Geweldig, omdat je je zo vrij als een vogeltje voelt, je de wind hoort suizen en de grond dichterbij ziet komen. Verschrikkelijk, omdat de wind zo hard in je gezicht blaast dat ademhalen moeilijk gaat en omdat je ongeveer 4 kilometer valt in 60 seconden, deden mijn oren verschrikkelijk pijn. Ik was dus opgelucht toen de parachute uitging en we rustig naar beneden zweefden. De landing verliep soepeltjes. Daarna heb ik ongeveer een uur zitten uitpuffen, het was een hele ervaring.

De dag erop heb ik weer lekker lui gedaan. Daarna ben ik voor de laatste keer uitgeweest in Queenstown en eigenlijk een beetje afscheid van iedereen genomen. De volgende dag ging ik namelijk op weg naar Wanaka. Dat is een stadje dat aan een kristalhelder meer ligt. Ik heb meteen die dag een tocht langs het meer van Wanaka gemaakt. Ik moest mezelf inhouden om niet het water in te duiken. Die avond ben ik aan de praat geraakt met een Duitse en Zwitserse. Zij wouden mij de volgende dag wel naar de route brengen die 50 kilometer verderop ligt. Daar zei ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen.

Toen ik wakker werd, ben ik dus met de Duitse en Zwitsese naar de Rob Roy Gletsjer track gegaan. Wat zij echter niet wisten, is dat een groot gedeelte van die route een zandweg was. Daar was de auto niet echt voor gebouwd en we hebben hem een paar keer door de modder moeten duwen. De tocht was heel mooi en ik heb mijn eerste sneeuw in Nieuw Zeeland gezien. De gletsjer was niet zo heel groot, maar het was vooral mooi om de gigantische watervallen te zien.

De volgende dag ging ik alweer verder. Mijn plan was om richting mount Cook te gaan. Ik had echter een probleem, de bus ging daar niet naartoe. Wat doen we echter als de bus ergens niet naartoe gaat? Inderdaad, dan gaan we liften. Dat is ook precies wat ik gedaan heb. Dat ging vrij vlot en tegen drie uur in de middag was ik in Mount Cook village. Daar heb ik een hostel opgezocht en me voorbereid op de tocht die ik de volgende dag wou gaan doen.

De Mueller hut is een hut op 1800 meter hoogte. Daar wou ik de volgende dag naartoe gaan. Ik ben die ochtend meteen naar het informatiecentrum gegaan om mijn nacht daar te boeken. Zij raadden het me echter sterk af, omdat het weer te slecht was. Ik heb dus maar besloten om nog een nacht in Mount Cook village te blijven en een paar dagtochtjes te maken. Ik ben die dag naar de Hooker Valley en de Mueller gletsjer gegaan. De Hooker valley is een hele brede vallei met aan het einde een gletsjer. Nu is dat niet echt de gletsjer die ik had verwacht. Hij was helemaal grijs en vol met aarde en andere viezigheid. Daaronder kon je wel het ijs zien zitten. De Mueller gletsjer was mooier. Daar kon je diep in de Gletsjer kijken en zag je ook de witte gletsjer zelf. Bij deze tocht stond je ook bovenaan de rand van de vallei en kon je heel mooi de kleine meertjes in de gletsjer zelf zien.

De volgende dag was het misschien nog wel slechter weer dan de dag ervoor. Het was grauw en grijzig en het regende aan één stuk door. Toch had ik mijn zinnen weer op de Mueller hut of andere hut geze. Ik wist namelijk dat het de volgende dag mooier weer zou worden en ik niet nog een dag in het dorpje wou doorbrengen. Bij het informatiecentrum gaven ze wederom aan dat een tocht naar de Mueller hut veel te gevaarlijk was. Ik kon echter wel naar een andere hut lopen, de bull shelter hut. Ik had die tocht ook al bekeken en ook die tocht leek mij mooi. Ik besloot dus maar mijn regenbroek aan te trekken en op weg te gaan. De tocht zou volgens de mensen achter de balie toch maar 3 uurtjes duren. Dat hadden ze dus fout.

Het regende die dag aan één stuk door. En niet van die miezerregen, nee, het kwam echt met bakken uit de hemel. Het was zo erg dat zelfs mijn regenbroek begon te lekken en dat ik tot op mijn onderbroek nat werd. Ook duurde de tocht geen drie uurtjes, maar zeven uurtjes. Waarschijnlijk hadden de informatiemensen gedacht dat ik een auto had om naar de parkeerplaats te rijden, maar die heb ik dus niet. Het was een verschrikkelijke tocht, ik moest zeven uur in de regen ploeteren en over spekgladde stenen zien te lopen. Er leek geen einde aan te komen. Ik wou zo graag bij de hut zijn, dat ik drie keer als een soort fata morgana de hut dacht te zien liggen. De vierde keer was het echter wel raak. Ik was eindelijk bij de hut aangekomen.

Hut, tja, wat is een hut? Sommige hutten hebben een verwarmde douche en een keuken. Andere hutten hebben alleen een wc. Deze hut had niks. Het enige wat er aanwezig was waren drie bedden en een watertank waar regenwater in werd opgevangen. En owja, laten we de wc niet vergeten. Dat was namelijk een gat in de vloer met een kuil eronder. Het had zeker z’n charmes, dat wel. Al had ik na een dag in de stromende regen toch wel graag een verwarming gehad.
Ik was de enige die zo gek was om in dit weer te gaan lopen dus ik was ook de enige in de hut. Ik was zo kapot dat ik om 7 uur al sliep. Ik had echter niet echt een goede nachtrust. In de Nieuw Zeelandse alpen leven de Kea’s. Dat zijn één van de zeldzaamste en slimste vogels. Ze hebben door ervaring geleerd dat mensen altijd eten bij zich hebben en dat alles van de mensen dus eten bevat. Daardoor zijn er ook een heleboel doodgegaan, omdat plastic zakjes opeten nou ook weer niet goed voor ze is. Klinkt allemaal leuk en aardig, totdat een stuk of zes Kea’s om 2 uur ’s nachts besloten een feestje te organiseren op mijn hutje. Ze hadden een paar favoriete bezigheden. Ze vonden het verschrikkelijk leuk om met hun krassende poten van de nok van het dakje tot de goot glijden. Daarna vlogen ze weer omhoog om vervolgens weer van de glijbaan te gaan. Het dakje was van golfplaat dus dat maakte een verschrikkelijk krassend geluid. Dat is niet grappig om 2 uur ’s nachts. Daarnaast pulkten ze aan alles was los en vast zat, zo ook aan mijn luchtschacht. Daardoor hoor je de hele nacht niks anders dan een paar snavels die een schacht proberen te vernietigen. En als laatste maakten ze een verschrikkelijk geluid. Het lijkt nog het meest op een ezel die probeert Michael Jackson te imiteren. Een verschrikkelijk hoog iiiiaaaaa. Dat is niet bevorderlijk voor de nachtrust.
Nu denken jullie natuurlijk: heb je dan niks geprobeerd om ze weg te jagen? Ik heb ALLES geprobeerd. Het vervelende is echter dat deze vogels vrij slim zijn en bijna lijken te weten dat ze beschermd zijn. Eerst heb ik tegen het dak aan lopen kloppen van de onderkant. Daarna was het drie seconden stil en dan begon het kabaal weer. Daarna ben ik naar buiten gelopen en heb ik voor hun neus gedanst en geschreeuwd. Ze keken me een paar seconden aan alsof ik gestoord was en daarna gingen ze weer vrolijk door met hun bezigheden. Daarna heb ik nog de cameraflits geprobeerd; je weet maar nooit. Dat leek ze echter ook niet te deren. Toen ging ik over op het grotere geschut. Ik weet dat het niet echt diervriendelijk is, maar ik probeerde de kea’s alleen maar weg te jagen. Eerlijk waar. Ik ging met steentjes naar ze gooien. Dat schenen ze echter ook al gewend te zijn. Ze sprongen vrolijk en behendig opzij als een steentje op ze afkwam. Daarna gingen ze weer vrolijk verder. Ik ging harder gooien, maar toen sprongen de kea’s gewoon wat sneller opzij, het was zinloos. Toen overschreden de kea’s een grens. Ik had geen keuze meer. Ik ging het ergste inzetten wat ik kon bedenken. Ik had mijn telefoon met mijn luidspreker bij me en om de één of andere reden staan daar een paar liedjes van Jan Smit op. ‘Je kan het altijd proberen,’ dacht ik. Ik heb in het hutje, onder de vogels, een paar Jan Smit liedjes afgespeeld. Dit was mijn laatste wanhoopspoging. Ook dat werkte niet.

Eindelijk werd het morgen. Het was werkelijk stervenskoud, 2 graden. Ik heb in mijn slaapzak ontbeten en ben daarna snel aan mijn terugtocht begonnen. De lucht was gelukkig opgeklaard en daardoor ging de tocht een stuk gemakkelijker. In vijf uur was ik weer in Mount Cook Village. Vanuit daar heb ik eerst naar Twizel gelift en daar heb ik de bus naar Wanaka genomen. Dat is de plaats waar ik nu ben. De komende tijd ga ik noordwestwaarts.

Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij DE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.

Greetings,

Camiel