Hoe word ik een liftexpert en zeedieren
Door: camiel
Blijf op de hoogte en volg Camiel
15 Maart 2011 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Hallo iedereen, leuk dat jullie weer mijn blog weer lezen. Ik zal met mijn verhaal verdergaan vanaf waar ik bij deel 1 gebleven was. Ik zit op het moment dat het vorige verhaal eindigt in Dunedin en ga in een week leren hoe een echte lifter overleeft. Ook kom ik meer te weten over, ach, lees gewoon het verhaal dat ik nu ga vertellen.
Dunedin, mijn rustplaats voor één dag. Ik kwam ‘smiddags aan in mijn hostel en heb die dag weinig meer gedaan. De bus naar mijn volgende bestemming zou pas de volgende dag in de middag vertrekken, dus ik had genoeg tijd. De ochtend voordat ik de bus zou pakken ben ik nog even naar de steilste straat ter wereld gegaan (echt waar, het staat in het Guiness book of records). Het kostte me 20 minuten om de straat naar boven te lopen en 10 minuten om weer naar beneden te komen. Het was echt niet normaal steil. Dit is waarschijnlijk de enige plaats ter wereld waar mijn lean een beetje fatsoenlijk eruitzag.
Die middag ben ik met de bus naar het plaatsje Gore gegaan. Ik dacht dat die plaats de beste plaats was om het natuurgebied ‘’The Catlins’’ in te komen. Dat was het niet. Ik heb bomen gekend waarin meer te beleven was dan in dat plaatsje, een totale misgok dus. Ik ben er maar één dag gebleven en heb de volgende dag meteen de bus geboekt naar Balclutha, wat naar mijn inzicht een betere toegangspoort naar de Catlins zou zijn. Dat bleek waar te zijn.
Het probleem van om in de Catlins te komen was dat er geen bussen doorheen reden. Dus dat werd weer liften. Deze keer had ik goed naar andere lifters geluisterd een paar andere tips meegekregen, zoals; zorg dat je op een plaats staat waar een auto goed kan stoppen en de bestuurder je op tijd en goed kan zien. Ook moet je er altijd voor zorgen dat er zo min mogelijk afslagen zijn die een andere kant opgaan dan je eindbestemming. Dit voorkomt onnodig stoppen van auto’s en zo veel mogelijk auto’s die wél de goede kant op gaan. Ja jongens en meisjes, liften is meer dan alleen je duim omhoog houden. Deze tips leken te werken. Na 20 minuten in Balclutha gelift te hebben, stopte er een auto die me tot halverwege mijn eindbestemming wilde brengen. Een andere liftles, neem elke lift aan die ook maar in de richting van je bestemming gaat. Elke kilometer is er tenslotte één en onderweg kan je altijd nog proberen verder te komen. Dat was ook precies wat er gebeurde. De vriendelijke mevrouw die mij een lift had aangeboden, bood mij aan om me af te zetten op mijn eindbestemming. Ik moest dan wel de benzine betalen, maar dat was natuurlijk voor mij geen probleem.
Zo kwam ik dus aan in Owaka. Dat ligt helemaal in het zuidoosten van het zuidereiland én het ligt in de Catlins. In de Catlins zou er veel natuurschoon moeten zijn. Die avond ben ik na een potje pool snel naar bed gegaan, want de dag daarna stond er voor mij een lange tocht op het programma.
De volgende dag ben ik vroeg opgestaan. Ik wilde naar Nuget Bay en Cannibal Bay gaan. Een tocht van ongeveer 15 kilometer lopen van Owaka. In mijn reisgids stond dat er heel veel zeeleeuwen in dit gebied gezien worden en ik hoopte er ook een paar tegen het lijf te lopen. In het begin baalde ik een beetje. Ik had al anderhalf uur over Nuget Bay gelopen en ik was nog geen zeeleeuw tegengekomen. Toen zag ik een twee mensen op ongeveer 300 meter van me vandaag opvallend lang stilstaan bij een groot uitgevallen boomstronk. Ik zette een sprintje in, want ik hoopte dat het een zeeleeuw zou zijn. Dat was het niet, het waren vijf zeeleeuwen. Wat een wereldbeesten, ze zaten daar gewoon lekker op het strand zeeleeuw te zijn. Het waren twee mannetjes (groot en bruin), twee vrouwtjes (kleiner en grijzig) en een pup (nog kleiner, donzig bruin en… ja, ok, zooo schattig). Éen mannetje had zin in een duik en sjokte met al zijn vet richting de zee. De pup had net red-bull gedronken en ouders wilden slapen. De pup was werkelijk niet rustig te krijgen. Hij zat de hele tijd op z’n moeder en probeerde weg te kruipen. Ik heb op deze plaats mijn lunch gegeten en genoten van dit natuurspektakel. Daarna ging ik verder met mijn tocht, terwijl ik om ruime afstand van de zeeleeuwen bleef. Dit bleken niet de enige zeeleeuwen op mijn tocht te zijn. Ik heb in totaal wel 24 zeeleeuwen op het strand op mijn route zien liggen. Het mooiste was dat ik ook nog een stoeiende harem tegenkwam van ongeveer zeven mannetjes. Ik heb daar een filmpje van gemaakt en ik zal dat aan jullie allemaal laten zien als ik weer thuis ben. Ik had een zware terugtocht van 15 regenachtige kilometers.
De volgende ochtend, je mag drie keer raden, inderdaad liften. Dit keer wilde het liften naar mijn volgende plaats niet zo goed lukken. Ik ben zo’n uitslaperd dat ik de spits gemist had. Ik heb drie uur naast de weg staan liften en de moed zakte me een beetje in de schoenen. Gelukkig, gelukkig, geduld wordt beloond, stopte er toen een tandeloze ex-militair. Hij leefde 20 kilometer verderop en dat was ongeveer 1/3 van de route die ik wilde afleggen. (houdt de vorige lifttips in ogenschouw) Onderweg heeft hij toch besloten mij naar een kruispunt 15 kilometer van mijn eindbestemming te brengen. Daar heb ik weer een lift gekregen en zo kwam ik zonder veel problemen in Curio Bay aan.
In mijn hostel in Curio Bay kwam ik een Oostenrijkse tegen die ik ook in mijn vorig hostel tegenkwam. We besloten samen naar het Jurassic forest op Curio Bay te lopen. In mijn gedachte dacht ik dat het echt een versteend bos zou zijn, maar dat viel flink tegen. Het waren een paar uitstekende stenen op een baai die versteende bomen van 300 miljoen jaar oud moesten voorstellen. Gelukkig maakte twee wezens er toch nog een geslaagde trip van. Op het Jurassic forest zitten ook nesten van bepaalde pinguïns en die waren toevallig op dat moment even aan het uitrusten op de rotsen. Het zijn de zeldzaamste pinguïns ter wereld, de yellow-eyed-pinguin. Op de rosten waar wij gewoon op konden lopen waren twee yellow-eyed-pinguins aanwezig. Geweldige beesten. De één stond op een rots naar de bosjes de staren en de andere lag op zijn buik op een rots. Ik heb wel honderd foto’s gemaakt.
Elke avond gaan pinguïns vanuit de zee terug naar hun nest, zo ook de yellow-eyed-pinguins. We besloten om ’s avonds dikke kleren aan te trekken en de aankomst van die pinguins te bekijken. Tijdens zonsondergang kwamen ze aan. Ze sprongen bijna uit de zee en waggelden richting de nesten. Het grappigste was dat de pinguïns er altijd 3 minuten over deden om een paar stappen te zetten. Ze buigen eerst heel ver voorover, totdat hun ogen 5 cm boven de grond zijn. Dan bestuderen ze de plek waar ze willen gaan lopen aandachtig. Daarna staan ze één minuut rechtop en bedenken of ze echt die paar stappen zullen gaan maken. Dan waggelen ze een paar stapjes en dan begint het weer van vooraf aan. Geniale beesten.
De dag daarna moest ik alweer verder. Curio bay is zo populair dat alle bedden voor de volgende nacht al waren volgeboekt. Ik moest voor de derde keer gaan liften. Dat ging deze keer vrij soepeltjes. Dankzij twee ritjes was ik snel 80 kilometer verder. Ik werd afgezet in Invercargill. Daar ben ik naar het plaatselijke museum gegaan. Het kunstgedeelte heb ik snel overgeslagen, want dat is vergeleken met de musea in Nederland niet veel soeps. Achterin het museum was echter wel iets spannends te beleven. Daar leefde in een speciale ruimte de Tuatara. Dat is een soort hagedis die onveranderd op de aarde leeft sinds 200 miljoen jaar. Daarmee behoort het tot één van de oudste soorten op deze wereld. De Tuatara heeft nog in de tijd van de dinosauriërs geleefd. Hij heeft de meteorietinslag alleen in Nieuw Zeeland overleefd. Tot zover het informatieve gedeelte, het coole was dat de verzorger op het moment dat ik de volwassen Tuatara aan het bekijken was, net jonkies naar hun aquarium kwam brengen. Ze waren rond de 2 weken oud en ik mocht ze even vasthouden. Ik ga bij deze dieren niet het woord schattig gebruiken, ze voelden een beetje aan als zacht rubber. Het was echter wel een hele speciale ervaring.
De dag erna had ik een wat mindere ervaring. Ook in dit mooie Nieuw Zeeland lopen mensen rond die het niet zo nou nemen met de regels en wetten. De vorige avond had ik mijn ipod in het stopcontact laten zitten om de accu op te laden. De volgende ochtend kon ik echter nergens mijn ipod vinden. Ik heb gezocht en gezocht, maar hij was echt verdwenen. Toen ik aan de schoonmakers vroeg of zij misschien mijn ipod gevonden hadden, zag ik een politieagent in de keuken staan. Het bleek dat ik niet de enige was die spullen kwijt was. Een jongeman die niet in dit hostel hoorde was de avond ervoor in het hostel binnengelaten en heeft waarschijnlijk allemaal spullen meegenomen. De rest van de ochtend ben ik bezig geweest om al mijn gegevens en mijn gegevens over mijn ipod en toebehoren aan de politieagent te vertellen. Ik heb tot nu toe niks van de politie gehoord, dus ik heb mijn ipod ook nog niet terug. Ik heb er echter wel iets van geleerd. Zelfs in zo’n mooi land als Nieuw Zeeland lopen er mensen rond die je niet kunt vertrouwen. Altijd blijven opletten dus.
Ik ben vanuit Invercargill met de bus naar Te Anau gegaan. Dat is de plaats waar ik nu zit. Ik heb alweer een paar mooie plannen voor de komende dagen. Dat lezen jullie waarschijnlijk binnenkort op mijn blog. Blijf me volgen!!!!
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Kind regards,
Camiel
Dunedin, mijn rustplaats voor één dag. Ik kwam ‘smiddags aan in mijn hostel en heb die dag weinig meer gedaan. De bus naar mijn volgende bestemming zou pas de volgende dag in de middag vertrekken, dus ik had genoeg tijd. De ochtend voordat ik de bus zou pakken ben ik nog even naar de steilste straat ter wereld gegaan (echt waar, het staat in het Guiness book of records). Het kostte me 20 minuten om de straat naar boven te lopen en 10 minuten om weer naar beneden te komen. Het was echt niet normaal steil. Dit is waarschijnlijk de enige plaats ter wereld waar mijn lean een beetje fatsoenlijk eruitzag.
Die middag ben ik met de bus naar het plaatsje Gore gegaan. Ik dacht dat die plaats de beste plaats was om het natuurgebied ‘’The Catlins’’ in te komen. Dat was het niet. Ik heb bomen gekend waarin meer te beleven was dan in dat plaatsje, een totale misgok dus. Ik ben er maar één dag gebleven en heb de volgende dag meteen de bus geboekt naar Balclutha, wat naar mijn inzicht een betere toegangspoort naar de Catlins zou zijn. Dat bleek waar te zijn.
Het probleem van om in de Catlins te komen was dat er geen bussen doorheen reden. Dus dat werd weer liften. Deze keer had ik goed naar andere lifters geluisterd een paar andere tips meegekregen, zoals; zorg dat je op een plaats staat waar een auto goed kan stoppen en de bestuurder je op tijd en goed kan zien. Ook moet je er altijd voor zorgen dat er zo min mogelijk afslagen zijn die een andere kant opgaan dan je eindbestemming. Dit voorkomt onnodig stoppen van auto’s en zo veel mogelijk auto’s die wél de goede kant op gaan. Ja jongens en meisjes, liften is meer dan alleen je duim omhoog houden. Deze tips leken te werken. Na 20 minuten in Balclutha gelift te hebben, stopte er een auto die me tot halverwege mijn eindbestemming wilde brengen. Een andere liftles, neem elke lift aan die ook maar in de richting van je bestemming gaat. Elke kilometer is er tenslotte één en onderweg kan je altijd nog proberen verder te komen. Dat was ook precies wat er gebeurde. De vriendelijke mevrouw die mij een lift had aangeboden, bood mij aan om me af te zetten op mijn eindbestemming. Ik moest dan wel de benzine betalen, maar dat was natuurlijk voor mij geen probleem.
Zo kwam ik dus aan in Owaka. Dat ligt helemaal in het zuidoosten van het zuidereiland én het ligt in de Catlins. In de Catlins zou er veel natuurschoon moeten zijn. Die avond ben ik na een potje pool snel naar bed gegaan, want de dag daarna stond er voor mij een lange tocht op het programma.
De volgende dag ben ik vroeg opgestaan. Ik wilde naar Nuget Bay en Cannibal Bay gaan. Een tocht van ongeveer 15 kilometer lopen van Owaka. In mijn reisgids stond dat er heel veel zeeleeuwen in dit gebied gezien worden en ik hoopte er ook een paar tegen het lijf te lopen. In het begin baalde ik een beetje. Ik had al anderhalf uur over Nuget Bay gelopen en ik was nog geen zeeleeuw tegengekomen. Toen zag ik een twee mensen op ongeveer 300 meter van me vandaag opvallend lang stilstaan bij een groot uitgevallen boomstronk. Ik zette een sprintje in, want ik hoopte dat het een zeeleeuw zou zijn. Dat was het niet, het waren vijf zeeleeuwen. Wat een wereldbeesten, ze zaten daar gewoon lekker op het strand zeeleeuw te zijn. Het waren twee mannetjes (groot en bruin), twee vrouwtjes (kleiner en grijzig) en een pup (nog kleiner, donzig bruin en… ja, ok, zooo schattig). Éen mannetje had zin in een duik en sjokte met al zijn vet richting de zee. De pup had net red-bull gedronken en ouders wilden slapen. De pup was werkelijk niet rustig te krijgen. Hij zat de hele tijd op z’n moeder en probeerde weg te kruipen. Ik heb op deze plaats mijn lunch gegeten en genoten van dit natuurspektakel. Daarna ging ik verder met mijn tocht, terwijl ik om ruime afstand van de zeeleeuwen bleef. Dit bleken niet de enige zeeleeuwen op mijn tocht te zijn. Ik heb in totaal wel 24 zeeleeuwen op het strand op mijn route zien liggen. Het mooiste was dat ik ook nog een stoeiende harem tegenkwam van ongeveer zeven mannetjes. Ik heb daar een filmpje van gemaakt en ik zal dat aan jullie allemaal laten zien als ik weer thuis ben. Ik had een zware terugtocht van 15 regenachtige kilometers.
De volgende ochtend, je mag drie keer raden, inderdaad liften. Dit keer wilde het liften naar mijn volgende plaats niet zo goed lukken. Ik ben zo’n uitslaperd dat ik de spits gemist had. Ik heb drie uur naast de weg staan liften en de moed zakte me een beetje in de schoenen. Gelukkig, gelukkig, geduld wordt beloond, stopte er toen een tandeloze ex-militair. Hij leefde 20 kilometer verderop en dat was ongeveer 1/3 van de route die ik wilde afleggen. (houdt de vorige lifttips in ogenschouw) Onderweg heeft hij toch besloten mij naar een kruispunt 15 kilometer van mijn eindbestemming te brengen. Daar heb ik weer een lift gekregen en zo kwam ik zonder veel problemen in Curio Bay aan.
In mijn hostel in Curio Bay kwam ik een Oostenrijkse tegen die ik ook in mijn vorig hostel tegenkwam. We besloten samen naar het Jurassic forest op Curio Bay te lopen. In mijn gedachte dacht ik dat het echt een versteend bos zou zijn, maar dat viel flink tegen. Het waren een paar uitstekende stenen op een baai die versteende bomen van 300 miljoen jaar oud moesten voorstellen. Gelukkig maakte twee wezens er toch nog een geslaagde trip van. Op het Jurassic forest zitten ook nesten van bepaalde pinguïns en die waren toevallig op dat moment even aan het uitrusten op de rotsen. Het zijn de zeldzaamste pinguïns ter wereld, de yellow-eyed-pinguin. Op de rosten waar wij gewoon op konden lopen waren twee yellow-eyed-pinguins aanwezig. Geweldige beesten. De één stond op een rots naar de bosjes de staren en de andere lag op zijn buik op een rots. Ik heb wel honderd foto’s gemaakt.
Elke avond gaan pinguïns vanuit de zee terug naar hun nest, zo ook de yellow-eyed-pinguins. We besloten om ’s avonds dikke kleren aan te trekken en de aankomst van die pinguins te bekijken. Tijdens zonsondergang kwamen ze aan. Ze sprongen bijna uit de zee en waggelden richting de nesten. Het grappigste was dat de pinguïns er altijd 3 minuten over deden om een paar stappen te zetten. Ze buigen eerst heel ver voorover, totdat hun ogen 5 cm boven de grond zijn. Dan bestuderen ze de plek waar ze willen gaan lopen aandachtig. Daarna staan ze één minuut rechtop en bedenken of ze echt die paar stappen zullen gaan maken. Dan waggelen ze een paar stapjes en dan begint het weer van vooraf aan. Geniale beesten.
De dag daarna moest ik alweer verder. Curio bay is zo populair dat alle bedden voor de volgende nacht al waren volgeboekt. Ik moest voor de derde keer gaan liften. Dat ging deze keer vrij soepeltjes. Dankzij twee ritjes was ik snel 80 kilometer verder. Ik werd afgezet in Invercargill. Daar ben ik naar het plaatselijke museum gegaan. Het kunstgedeelte heb ik snel overgeslagen, want dat is vergeleken met de musea in Nederland niet veel soeps. Achterin het museum was echter wel iets spannends te beleven. Daar leefde in een speciale ruimte de Tuatara. Dat is een soort hagedis die onveranderd op de aarde leeft sinds 200 miljoen jaar. Daarmee behoort het tot één van de oudste soorten op deze wereld. De Tuatara heeft nog in de tijd van de dinosauriërs geleefd. Hij heeft de meteorietinslag alleen in Nieuw Zeeland overleefd. Tot zover het informatieve gedeelte, het coole was dat de verzorger op het moment dat ik de volwassen Tuatara aan het bekijken was, net jonkies naar hun aquarium kwam brengen. Ze waren rond de 2 weken oud en ik mocht ze even vasthouden. Ik ga bij deze dieren niet het woord schattig gebruiken, ze voelden een beetje aan als zacht rubber. Het was echter wel een hele speciale ervaring.
De dag erna had ik een wat mindere ervaring. Ook in dit mooie Nieuw Zeeland lopen mensen rond die het niet zo nou nemen met de regels en wetten. De vorige avond had ik mijn ipod in het stopcontact laten zitten om de accu op te laden. De volgende ochtend kon ik echter nergens mijn ipod vinden. Ik heb gezocht en gezocht, maar hij was echt verdwenen. Toen ik aan de schoonmakers vroeg of zij misschien mijn ipod gevonden hadden, zag ik een politieagent in de keuken staan. Het bleek dat ik niet de enige was die spullen kwijt was. Een jongeman die niet in dit hostel hoorde was de avond ervoor in het hostel binnengelaten en heeft waarschijnlijk allemaal spullen meegenomen. De rest van de ochtend ben ik bezig geweest om al mijn gegevens en mijn gegevens over mijn ipod en toebehoren aan de politieagent te vertellen. Ik heb tot nu toe niks van de politie gehoord, dus ik heb mijn ipod ook nog niet terug. Ik heb er echter wel iets van geleerd. Zelfs in zo’n mooi land als Nieuw Zeeland lopen er mensen rond die je niet kunt vertrouwen. Altijd blijven opletten dus.
Ik ben vanuit Invercargill met de bus naar Te Anau gegaan. Dat is de plaats waar ik nu zit. Ik heb alweer een paar mooie plannen voor de komende dagen. Dat lezen jullie waarschijnlijk binnenkort op mijn blog. Blijf me volgen!!!!
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer bij THE ADVENTURES OF CAMIEL DOWN UNDER.
Kind regards,
Camiel
-
15 Maart 2011 - 06:12
Yvette:
Je hebt wel erg veel geluk met de dieren steeds! Ze zijn er steeds als jij er bent. :) -
15 Maart 2011 - 08:29
Marieke:
Hoi Camiel,
Je wordt al een ervaren lifter, lees ik!
En over al die bijzondere dieren kun je volgens mij bij thuiskomst ook wel een boek schrijven.
Geweldig!
Groet,
Marieke -
15 Maart 2011 - 09:10
Giel:
Eej!
Echt wel balen van je iPodje :( gelukkig heb je 'n mooie cd bij :P trouwens, ik moet toch zeggen dat ik jou schattiger vind haha :P
je verhaal is weer eens super dik ;)
keep goin'!
-
15 Maart 2011 - 13:56
Daan:
Haha wat n verhaal "Ik hoopte dat het n zeeleeuw zou zijn, dat was het niet, het waren er vijf" ^^. Mooi dat onze CD dan toch nog z'n waarde heeft bewezen! Ik wil dat je alles kan meezingen als je terug bent! ;p
En ik ben het eens met Giel, je bent schattiger;p
Ciao! -
15 Maart 2011 - 18:43
Shelley:
Hey, had ff nog een vraagje..
Wanneer ben je eigenlijk terug? =p
Want ik ben bijna jarig.. Maar ik ga het denk ik in Mei vieren. Dan kunnen we buiten vieren.
En ik had dus zoiets van; Nja, als het dan niet meer te lang duurt, kan ik ook nog wel ff wachten tot Camiel weer terug is. Toch?
Krabbel maar even ofzo. Of stuur een mailtje =)
Xx Shelley -
15 Maart 2011 - 20:06
Conny B.:
Ha Camiel,
Supermooi verslag! Heel leuk om te lezen. Je wordt nog een echte wereldreiziger,
Groetjes van ons allemaal -
16 Maart 2011 - 13:27
Ilonka Lunenburg:
hey camiel
kei leuk verhaal weer!! ik wordt wel een beetje jaloers op je!! wat jij al weer allemaal hebt gezien echt super!! maar wel jammer dat ze daar aan de andere kant van de wereld ook dieven hebben!!! ik hoop dat dat goed komt! heel veel plezier en tot het volgende verhaal!
groetjes ilonka van appie -
17 Maart 2011 - 18:42
Maria En Jan:
wie is er schattiger? om eerlijk te zijn de zuster!! ,wat is het toch prachtig om zo de dieren te zien in de vrije natuur. we blijven je zeker volgen met levendige mooie verhalen.
groetjes Jan en Maria. -
19 Maart 2011 - 16:26
Tineke & Co:
tjonge, je krijgt wel waar voor je geld hè!! Behalve die i-pod dan, zal wel geen kiwi geweest zijn...... Wel jammer! Schok ook te boven van de aardbeving? Enjoy!!!!! -
20 Maart 2011 - 16:06
Jan En Jellie:
Wat is het leuk om al je belevenissen te volgen. OP het strand waar jij die zeeleeuwen hebt gezien heb ik een foto gemaakt van het zand omdat ik heel vlug moest weg springen voor een zeeleeuw die vond dat ik te dicht bij hem kwam.
Ook op het versteende strand hebben wij die pinguins gezien.
Ik hoop dat je in Te Anau naar de fjorden zult gaan (natuurlijk). Daar kun je ook hele mooie kanovaarten maken en het zee-aquarium in het fjord is ook een bezoekje waard.
ook kun je in Te Anau een boottocht maken naar grotten met glimwormen ,zeeeeeeer de moeite waard. Geniet , geniet en geniet van alle mooie natuur daar.Groetjes jan en Jellie. -
20 Maart 2011 - 19:32
Jitske :
hoi camiel
ik wil ook wel een dolfijn als huisdier
een pinguin vind ik ook leuk
breng jij ze voor mij mee ?
groetjes dikke knuffel van jitske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
